এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৬
মনোমতী
মাজ সাগৰত পৰি জাজি হৈয়া ৰৈলোঁ—
জাজি হৈয়া ৰৈলোঁ গুৰু! মাণিকৰ আশে—
সাগৰ শুকাল মাণিক লুকাল মোৰ কৰ্ম্মদোষে॥”
তালে মানে সুৰে শান্তিৰাম ভকতে এই গুৰু বন্দনাটি গালে। তেওঁৰ বজোৱাৰ পাৰ্গতালি আৰু সুৰৰ লালিত্যই লক্ষ্মীকান্তৰ মন মোহিলে।
লক্ষ্মীকান্তই কলে—“আতৈ! আৰু এটা গাওক।” শান্তিৰামে ধৰিলে—
“প্ৰাণনাথ নকৰা বঞ্চিত
তোমাৰ বিয়োগে অগ্নি দহে মেৰি চিত্ত—এ বন্ধু মাধৱ হে—
পতি, সুত, সুহৃদ সোদৰ বন্ধুজন।
সব সুখ তেজি তেৰি ভজিলোঁ চৰণ॥
সোহি প্ৰাণনাথ তুহোঁ যাহাঁ কাহাঁ লাগি।
নৰহে জীৱন মেৰি তেৰি লাগি আগি॥
সব তেজি তোহাঁৰি চৰণ কৈলু আশ!
ভকতবৎসল স্বামী নকৰা নৈৰাশ॥
বিনে তুহোঁ জীৱন ৰহব নাহি মোই।
তুহোঁ বিনে হামাৰি বান্ধব নাহি কোই॥
হাস্য নিৰীক্ষণ তেৰি মধুৰ আলাপ৷
সুমৰি সুমৰি মেৰি মিলে মনতাপ॥
ধৰণী লুটিয়া গোপী কৰয়ে ক্ৰন্দন।
কহয় মাধৱ গতি নন্দেৰ নন্দন॥
