৩২২ শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ মহাপুৰীয়া বৈষ্ণৱ ধৰ্মৰ আখনি মূল গ্ৰন্থ শ্ৰীমদ্ভাগৱত। ব্যাসদেৱে ওয়ানপন্থ কবি বহ্মমীমাংসা কবি মনত শান্তি নাপালে। শেহত মহৰ্ষি নাৰদৰ উপদেশ মতে সগুণ ঈশ্বৰৰ মহিমা লীলা বৰ্ণনা কৰি ভাগৱত গ্ৰন্থ লিখি শান্তি লাভ কৰিলে। শুকান জ্ঞানতকৈ বসাল ভক্তিৰ শ্ৰেছতাৰ প্ৰমাণ ইয়াতকৈ আৰ কি হব পাবে? সাত দিন অন্তত সাপৰ কামোৰৰ পৰা নিশ্চয় মৰিব বুলি জানি পৰীক্ষিত বাই আন শাস্ত্ৰ কাতি কৈ জীৱনৰ শেষ সমযত এই ভক্তি প্ৰবৰ্তক অমল্য শাস্ত্ৰ ভাগৱত শুকদেৱৰ মুখৰপৰা শুনিছিল। ভাগৱতোক্ত শ্ৰৱণ কীৰ্তন ধৰ্ম্মব এক অঙ্গ অৰ্থাৎ শ্ৰৱণৰ দ্বাৰাইহে ধৰ্ম সাধন কৰি মোক্ষপদ লাভ কবাই বাজা পৰীক্ষিত উদ্দেশ্য আছিল। শুকদেৱ নিজে মহা জ্ঞানী আৰু নিৰ্ত্তণ ব্ৰহ্মৰ সাধক আছিল, কিন্তু তেৱে। ভাগৱত পঢ়ি ভক্তিৰসত মজিছিল। “শুক নিগদতি পৰীক্ষিত, যদি আমি নিণত স্থিত, তথাপি উত্তমশ্লোকব মহিমা গুণে। কৰিলেক বশ্য মোৰ চিত্ত ভাগৱত গ্ৰন্থ বিপৰীত, পৰম আনন্দে পঢ়িলোঁ মই আপোনে। তোমাত কহিবে। সেহি শাস্ত্ৰ তুমি আক শুনিবাৰ পাত্ৰ, মহাপুৰুষৰ সেৱক তুমি সম্প্ৰতি। ই শাস্ত্ৰত শ্ৰদ্ধা মাত্ৰকত মুকুন্দৰ পাদ পঙ্কজত অতি শীয়ে তাৰ হোৱে জানা সতীমতি। -নাম ঘোষা। উত্তমশ্লোকৰ অৰ্থ ঈশ্বৰ। ভাগৱত গ্ৰন্থৰ উদ্দেশ্য এই উত্তমশ্লোক মহিমা প্ৰকাশ কৰা। সগুণ ঈশ্বৰৰ মহিমা গুণ কীৰ্তন কৰি ঈশ্বৰ ভজনা কৰাই ভাগৱতী ধৰ্ম। এই মহাধৰ্মৰ মন্ত্ৰ মহাপুৰুষ শঙ্কৰদেৱ তেওঁৰ ৰচিত ভাগৱতৰ প্ৰত্যেক অধ্যায়ৰ শেষতে লিখি ভক্তিধৰ্ম প্ৰবৰ্তাইছিল। বিপত্নী প্ৰসাদ লীলা অধ্যায়ৰ শেহত তেওঁ লিখিছে :- শৱণ কীৰ্তনে যিটো অনুক্ষণে ভজে মহা ভক্তি ভৰে। সিলি মহাজনে সুখে অপ্ৰলে হাততে মুকুতি পাৰে।
