২৪৪ এীৰদেৱ আৰু এৰ তেনেহলে সীয়ক; কাৰণ তেওঁ আহিলে আপোনাক আৰু কোনে পুচিৰ? আপুনি ভিৰী হব লাগিব।” দেৱগোপালে কলে মই নাও দিম বুলি প্ৰতি হলো, দিবই লাগিল, নিদিওঁ বুলি কব নোৱাৰে॥” ভকত কেইজনে ফলে “উ তেওঁ নাৱৰ কথা কলে আপুনি একো নামাতিব, তেওঁ গুচি যাব।” এইবোৰ কথা ভাটকুচি আতাই শুনি থাকি তেওঁৰ মনত ইমান বেজাৰ লাগিল যে তেওঁ সিজা ভাত পেলাই দি ভোজন নকৰি ৰাতি লোনে ভোকে শুই থাকিল। ৰাতিপুৱাই আতাই উঠি গোপালদেৱক শুধিলে “নাৱৰ ৰিয়ে কি হল, কোৱা? বেলা হল, সোনকালে মই যাব লাগে।” ভকত কেইজন সেই সময়ত বংশীগোপাল দেৱৰ কাষতে আছিল , বংশীগোপালদেৱে ভাটিকুচি আতাৰ কথাৰ উত্তৰ নিদি মনে মনে থাকিল। কি ভকত কেইজনে ফলে “গুৰুজন নো কিয় আহিব খুজিছে। আহিব খুজি তেওঁ ভাল নাই। এবং আসাম ৰজাৰপৰা ইমান সুখ পাই গৈছে, আকৌ অসমলৈ অহা উচিত নহয়।” এই উত্তৰ গুনি ভাটকুচি আতাই মনত বৰ বিৰ পাই, তেত্মিই তাৰপৰা উঠি গুচি গল। ভাটী- বেলা তেওঁ গৈ হৰিপুখুৰ পালেগৈ। সেই সময়ত পদ্ম আতাই আমিওপ্ৰত কৈ অহা ৰাজসূয় পুথিখন লেখিবলৈ উদ্যোগ কৰিছে; জগন্নাচৰণে লিখনৰ ভ্ৰব্য পাত মহী এটি কৰণীত আনি দিছে। আতাই পুৰ্বমুখে বহি পুথিখনিৰ এটি পা লেখিছে, ঠিক এনে সময়তে ভাটকুচি আতাই আহি পিছ ফালে থিয় দি পদ্ম আতাক সম্বোধন কৰি কলে অব হৰিৰ পে, কি শাস্ত্ৰ লিখিছা? পাত মহী ভাল নহয়; আহি অশু।” আতাই ঘূৰি চাই শুধিলে “শুধ আহি কত পাম?" কেৱচৰণ আতাই কলে “তাক মই আনি দিম।” এই কথা শুনি পদ্ম আতাই তেওঁক কৰপৰা আহিলা?” বুলি শুধিলত ভাটকুচি আতাই কলে “মোক মহাপুৰৰ গুৰুজনে পাঁচি দিলে।” ইয়াৰ পিছত দুইৰ সুখ দুখৰ কথা বাৰ্তা হল, আৰু মাধৱদেৱৰ বিষয়ে সকলো কথা ভাটকুচি আতাই পদ্ম আতা ফলে। পদ্ম আতাই বলে “মহাপুৰুষৰ পাশলৈ আমি যাব পাৰিন; কিন্তু কি দ্ৰব্য লৈ যাব লাগে কোৱা?" কেশৱ আতাই কলে “ৰিতৰ দ্ৰব্য নালাগে। চাউল লোণ তেল আৰু এখনি নাও প্ৰস্তুত কৰি ৰা, তোমাক লৈ মই অৱশ্য যান।” এই বুলি মিষ্টালাপ কৰি দুইজন থাকি, ভাটকুচি আতাই প্ৰভাততে স্নান ভোজন কবি গুৰুব আনতে শলখলৈ গল।
