পাৰে। হৰি নামে ব্ৰাহ্মণ এজনৰ পুখুৰীৰ পাৰতে তেওঁ তেওঁৰ ভাগি
নিয়েক জগন্নাথচৰণৰ হতুৱাই ঘৰ এটি সজোৱাই জয় ভাৰতীৰ পৰা বিদায়
লৈ তালৈ উঠি গল। তাত তেওঁ ভাগিনিয়েক জগন্নাথচৰণৰে সৈতে
মনৰ সুখেৰে থাকি ওৰে দিনটো ৰামৰমীয়াসকলৰ লগত নাম গাই ফুৰিবলৈ
ধৰিলে। স্নেহশীলা বৌমাকে মনে মনে গৈ হৰিপুখুৰীৰ সেই বহাতে
দেওৰেকক খাৰৰ বই-বস্তু দি আহে গৈ। এদিন তাকে দেখি স্বামীয়ে
ভাৰ্য্যাক নথৈ দপালিবলৈ ধৰিলে। এখন খৰা কাচি আতাৰ লগত
আছিল; ককায়েক শঙ্কৰদাসে তাকো কঢাই নিলে। অস্ত্ৰৰ অভাৱত
আতাৰ মস্কিল হল। সচুলি কমাৰ নামে কমাৰ এজন সেই ডোখৰতে
আছিল; চৰিত্ৰত আছে, কমাৰে ৰাতি স্বপ্ন দেখিলে যে তেওঁক স্বপ্নত
এজন অলৌকিক পুৰুষে এখন কটাৰী খুজিছে। কমাৰে স্বপ্নৰ কথা
মনত কৰি ৰাতিপুৱা শাল পাতি কটাৰী দুখন গঢ়ি ভাবিছে, কি দেখিলোঁ,
কাক কটাৰী দিম। এনেতে চাৰি দাঁড় মান বেলি যোৱাত জগন্নাথচৰণে
আহি কমাৰক কলে “গোঁসাই মামাই এখন কটাৰী খুজি মোক তোমাৰ
ওচৰলৈ পঠিয়াই দিলে।” এই কথা শুনি কমাৰে আনন্দমনেৰে দুখন
কটাৰী তেওঁৰ হাতত আতালৈ পঠিয়াই দি কলে “এই দুখন কটাৰী লৈ
যোৱা আৰু দুখন কটাৰী গঢ়ি মই তেওঁলৈ পঠিয়াই দিম।” জগন্নাথচৰণে
কটাৰী দুখন লৈ মোমায়েকক দিলত, আতাই কলে “আগেয়ে ছিগা কাচি
এখনেৰেই মোৰ কাম চলিছিল, এতিয়া মোৰ দুখন কটাৰী হল। আৰু
মোক কটাৰী নালাগে বুলি তুমি কমাৰক কোৱাগৈ। মই মোৰ মনক
বঢ়াই নিদিওঁ।”
দিনে দিনে পদ্ম আতাৰ মনত বিষয়ত বিৰকতি আৰু হৰিত ভকতি বাঢ়িবলৈ ধৰিলে। ঈশ্বৰৰ গুণ নাম গাই ঈশ্বৰক ধ্যান কৰি, সত্য শৌচ দয়া আচৰি তেওঁ কাল কটাবলৈ ধৰিলে। প্ৰভাততে উঠি স্নান কৰি পুস্প তুলসীৰ মালা গাথি চন্দন দি শাস্ত্ৰৰ ওপৰত থাপি একান্তমনে হৰিনাম গান আৰু হৰিধ্যান কৰি থাকে। চাৰিওফালৰ লোকে তেওঁৰ ভক্তিভাৰ আৰু ঈশ্বৰপৰায়ণতা দেখি তেওঁক পৰম শ্ৰদ্ধা কৰি তেওঁৰ ওচৰলৈ আহি হৰিকথা শুনি তেওঁলৈ দ্ৰব্য বস্তু থৈ যাবলৈ ধৰিলে। তেৱোঁ সকলোকে মৃদু বাক্যেৰে তুষি গুৱাপাণ দি সাদৰ সম্ভাষণ কৰি সন্তুষ্ট কৰি পঠিয়ায়। এইদৰে তেওঁৰ পবিত্ৰ যশ চাৰিউফালে বিস্তাৰিত হবলৈ ধৰিলে। সকলোৱে
