সোমালতে, সুবানন্দই কীৰ্ত্তনঘৰৰ দুইখন দুৱাৰত শলখা মাৰি তেওঁলোক
সকলোকে বন্দী কৰি, মাধৱদেৱক কলে ৰজাৰ আজ্ঞা হৈছে, আপোনাক
বান্ধি লৈ যাবলৈ; সেইদেখি আপুনি হাত দুটা একেঠাই কৰক।” এই
আদেশ শুনি মাধৱদেৱে হাত দুটি মেলি একে ঠাই কৰিলতে, সুবানন্দই
গামোছৰে হাত দুখন বান্ধিবলৈ, তাৰ ওপৰত গামোছা এখন থৈ কলে
এহেজাৰ টকা ওলগনি দিব লাগিব। এতিয়াই দিয়া।” মাধৱদেৱে
উত্তৰ দিলে “আমি উদাসীন দুখীয়া মানুহ, আমাৰ হাতত এহেজাৰ টকা
কৰপৰা ওলাব? লাগে যদি পিছত ভিক্ষা কৰি আনি দিম।” তথাপি
সুবানন্দই নেৰি, এশ টকা অনাই লৈ হে মাধৱদেৱৰ হাতৰপৰা গামোছা
গুচালে। সেই দিনালৈ সুবানন্দই তাতে ভকতসকলক এৰি দি, পিছদিনা
মাধৱদেৱক লগত লৈ বিজয়পুৰ পাই, ৰজাক “মাধৱক আনিছোঁ বুলি
জনালতে, ৰজাই বাখৰৰ ঘৰত মাধৱদেৱক থাকিবলৈ দিবলৈ আদেশ কৰিলত
সুবানন্দই তেওঁক তাতে থৈ ঘৰলৈ গল। পিছত গাভৰু মাজিয়ে এই কথা
শুনি, বাখৰ-ঘৰৰ ওচৰতে চৈৰ ঘৰ এটি সাজি তাতে মাধৱদেৱক থাকিবলৈ
দিলে।
মাধৱদেৱ তাতে এই দৰে কিছুদিন আছে, ইতিমধ্যতে বদীয়া ব্ৰাহ্মণ ভট্টাচাৰ্য্যসকলে তেওঁৰে সৈতে ৰাজসভাত ভালকৈ বাদ কৰিবলৈ শাস্ত্ৰবোৰ উৰাই-ঘুৰাই পঢ়ি প্ৰস্তুত হৈ লৈছে। ব্ৰাহ্মণসকলে এনে কৰা শুনি মাধৱ- দেৱৰ লগৰ ভকত যদুমণিয়ে মাধৱদেৱক কলে “বাপ, মই শুনিছোঁ, সিফালে ব্ৰাহ্মণসকলে আপোনাৰ সৈতে বাদ কৰিবলৈ দিনে ৰাতিয়ে অনেক শাস্ত্ৰ লুটিয়াই-পুটিয়াই পঢ়িব লাগিছে; আৰু আপুনি শাস্ত্ৰ এখনৰো পাত এটা নেমেলাকৈ নিশ্চিন্ত হৈ বহি আছে।”
এই কথা শুনি মাধৱদেৱে যদুমণিক কলে “তুমি ইমান ভয় খাইছা কেলৈ? দ্বিজসকলে যিমান শাস্ত্ৰ মাতিব তেওঁলোকৰ শাস্ত্ৰৰেই তেওঁলোকৰ মুখ বন্ধ কৰিম।” ইয়াৰ দিনচেৰেকৰ পিছত -ব্ৰাহ্মণসকলে আলচ কৰিলে যে “পূৰ্ব্বে নৰনাৰায়ণ ৰজাৰ সভাত মাধৱৰ গুৰু শঙ্কৰেৰে সৈতে ব্ৰাহ্মণসকলে বাদ কৰি বাদত হাৰিলত ৰজাই তেওঁলোকক লু কৰি খেদিলে। এতিয়াও আমি বাদ কৰাৰ আগেয়ে মাধৱৰ বিদ্যাৰ জোখ কিমান বুজি লোৱা যাওক, এতেকে জনচেৰেক ওজা ছাতকৰ মাধৱৰ ওচৰলৈ পঠিয়াই দিয়া যাওক,
