১২ শ্ৰীণৰদেৱ আৰু মাধৱদেৱ এদিন হৰিকীৰ্ত্তন পাতি মাধৱদেৱক প্ৰাৰ্থনা কৰি নিমন্ত্ৰণ কৰি লৈ গৈ, কীৰ্ত্তনৰ অন্তত সোণ কাপোৰ আদি দ্ৰব্য বন্ড দি সেৱা কৰি কলে “বাপ আজিহে মোৰ মনত ৰং হল, কাৰণ আজিহে মই অমৃত কৰৰ মানৰ শুনি দিলো।” এই কথা শুনি মাধৱদেৱে বিৰক্ত হৈ তেতিয়াই উঠি কলে, “মই কি কৰিলোঁ। এনেজন মানুহৰ ঘৰলৈকে মই আহিছি।ে” এই বুলি মাধৱ কৰে দিয়া দ্ৰব্য বস্তু সকলোকে তাতে এৰিথৈ তেওঁ গুচি আহিল। এদিন বাপেক পতেক ঠাকুৰ আতা আৰু পৰমানন্দৰ ভিতৰত তৰ্ক হল। ঠাকুৰ আতাই কলে “মই মহা ভাগ্যৱন্ত; মই শঙ্কৰদেৱক গুৰু আৰু মাধৱদেৱক সখি পা॥ শঙ্কৰদেৱে মোক নাৰায়ণ দাস নাম দিলে।” পুতেকে বাপেকক কলে “তোমাতকৈ মই হে বেছি ভাগ্যৱন্ত।” এই দৰে দুয়োৰ বাদ লাগি দুয়ো বাদ মীমাংসাৰ অৰ্থে মাধৱদেৱৰ পাশ পালেহি। মাধৱদেৱে পৰমনক তেওঁ বাপেকতকৈ নিজক ভাগ্যৱন্ত বোলাৰ কাৰণ শুধিলত, পৰমানন্দই কলে “বাপ, মোৰ পিতাই শঙ্কৰদেৱৰ প্ৰসাদত তেওঁৰ পৰা ধৰ্ম পালে; আপোনাক সখি পালে; নাৰায়ণ দাস নাম পালে; বৰ সদাগৰ নাম ৰজাৰপৰা পালে; পিতা জগতৰ উপকাৰী বুলি বিখ্যাত হল; এনেজন লোকৰ মই ঔষজাত পুৰ; সেইদেখি মই তেওঁতকৈ শ্ৰেষ্ঠতৰ। মোৰ পিতা যি জনৰ ঔষষজাত তেওঁৰ ভাগত এনে ঘটা নাছিল; এতেকে পিতা মোতকৈ কেনেকৈ শ্ৰেষ্ঠ হল মোক কওক?" এই উত্তৰ শুনি মাধৱদেৱে পৰম আনন্দ পাই “ৰায় " দিলে “পানন্দ, তুমি বাদত জয় হল।” এদিন গঞা লোকসকলে গোট খাই আহি মাধৱদেৱক কলে “কৃপালু গুৰু, এই চত মহীয়া বৰষুণ এটোপাও নাই; বৰষুণৰ অভাৱত আমাৰ খেতিপথাৰ শুকাই গল; এতেকে গোবৰ্ধন নাট কৰি যাত্ৰা কৰিব লাগে।” বাৰ প্ৰাৰ্থনা শুনি মাধৱদেৱে গোবৰ্ধন নাটখন ৰচনা কৰি, বহু যত্ন কৰি সকলো সৰঞ্জাম প্ৰস্তুত কৰাই, ধেনু গোপ গোপী আদিৰে সৈতে নানা প্ৰকৰ আয়োজন কৰি যাত্ৰা আৰম্ভ কৰিলে। মন্ত গোবন পৰ্বত এটা সজাই অৰ ওপৰত এজন বিথক তুলি দিলে। যাত্ৰা শেষ হোৱা মাকতে হ হ কৰে বৰষুণ পৰিবলৈ আৰম্ভ কৰিলে, আৰু ভাৱনা চাৰলৈ অহা
