শুনি বুঢ়া আতাৰ লগৰীয়া চৌধজনে তেনে কৰিলে; কিন্তু বুঢ়া আতাই বিনয় কৰি মাধৱদেৱক জনালে বাপ, সেইজনকে আশ্ৰয় কৰি আমি আপোনাক পালো, এতেকে আঁকটি ভৰিৰে মছিবলৈ নকৈ যেন হাতেৰে মছিবলৈ আজ্ঞা দিয়ে।” এই কথা শুনি মাধৱদেৱে সন্তোষ পাই বুঢ়া আতাক “আৰু আঁকটো মাৰিব নালাগে” বুলি কৈ শৰণ দিলে; আঁকটো ভৰিৰ অঙ্গুলীৰে মছোতা সঙ্গী পালীকেইজনক শৰণ নিদি পঠিয়াই দিলে। বুঢ়া আতাই মাধৱদেৱৰ ওচৰত ধৰ্ম্মক ধৰি নিজৰ ঘৰলৈ গৈ তেওঁৰ ভাৰ্য্যাকো ধৰ্ম্মক ধৰালে। ইয়াৰ পিছত তেওঁ গুৰুজনক প্ৰাৰ্থনা কৰি ঘোষা-কীৰ্ত্তনৰ পাল লৈ ওঠৰজন পালীৰে সৈতে ঘোষাকীৰ্ত্তন কৰিবলৈ ধৰিলে। বুঢ়া আতাৰ আৰু এটি নাম মথুৰাদাস।
অসম ৰজাৰ গৰগাঁও নামে নগৰত ( আজিকালি নাজিৰা বোলে ) গোপাল নামে এজন শক্তিমন্ত পুৰুষ আছিল। তেওঁলোকৰ উপৰিপুৰুষজনৰ নাম ৰুদ্ৰেশ্বৰ; কুল কায়স্থ। গোপালৰ পিতৃৰ নাম ৰাজেশ্বৰ (১)* অথবা কামেশ্বৰ, মাকৰ নাম বজ্ৰাঙ্গী। কামেশ্বৰে নাজিৰাৰ খোখোৰা গ্ৰামৰ নাচনীঘাট নামে ঠাইত বাস কৰিছিল। তাতে ১৪৩৬ শকত গোপালৰ জন্ম হয়।
গোপাল আতাৰ মাক বজ্ৰাঙ্গীৰ এখন পাণৰ পোহাৰ আছিল। এদিন অসমৰ ৰজাৰ কোৱৰ এজনে (২) হাতীত উঠি আহি তেওঁৰ পোহাৰৰ পাণ সোপাকে তেওঁৰ হাতীক খুৱালে। গোপাল আঁতাই এই কাৰ্য্য দেখি থাকি ক্ৰোধ কৰি হাতীটোৰ নেজত ধৰি তাক টানি নি গৰখাৱৈত পেলাই দিলত, ৰজাৰ কোৱৰৰ হাতীৰ পিঠিৰপৰা বাগৰি পৰিল। তেওঁ এনে হোৱা দেখি তেওঁক ৰজাই ধৰি কাটিব বুলি ভয় পাই মাকেৰে সৈতে দুয়ো তেতিয়াই লৰালৰিকৈ নাৱত উঠি পলাই গুচি গল। পিছত ৰজাই তেওঁক ধৰিবলৈ মানুহ পঠিয়াই অনেক বিচৰাইও নাপালে। তেওঁ মাকেৰে সৈতে গৈ বেহাৰৰ ৰজাৰ কামৰূপত থকা নগৰ বৰনগৰৰ ওচৰত ভৱানীপুৰ নামে গ্ৰামত উঠি বসতি কৰি ৰলগৈ। অচিৰতে গোপাল আতাই বেহাৰৰ ৰজা নৰনাৰায়ণৰ দৃষ্টি আকৰ্ষণ কৰি ভৱানীপুৰৰ কুমাৰসকলৰ ওপৰত চৰ্দ্দাৰ হৈ
(১)* ভৱানীপুৰীয়া গোপাল আতাৰ চৰিত্ৰত তেওঁৰ পিতৃ নাম কামেশ্বৰ বুলি আছে; এতেকে সেইটোকে ঠিক বুলি আমি গ্ৰহণ কৰিলোঁ।
(২) লাজি ৰজাৰ কোঁৱৰ বুলি ওপৰত উল্লেখ কৰা চৰিত্ৰ পুথিত আছে।
