শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ আৰু শ্ৰীমাধৱদেৱ ১৭১ আতাই আনি শৰণ লগোৱালে। নাসিকাৰ ৰাম আৰু সাতপুৰীয়া ৰামে ধৰ্ম্মক ধৰি মাধৱদেৱৰ সঙ্গত বল। এইদৰে লাহে লাহে ঠাকুব আতাৰ চেষ্টাত অনেক লোকে ধৰ্মক ধৰিলেহি আৰু সেৱক অনেক বৃদ্ধি হল। চিলাৰাব লোকে কিছু উপদ্ৰৱ কৰে দেখি হৰিগুৰু আৰু ৰামদাস ভুয়াই সুন্দৰীদিয়া এবি দুসুবি নামে ঠাইলৈ গৈ তাত বৰবাৰী খেতি-বাটী কবি বল। সুন্দৰীৰ পূব ভাগত বৰবিল নামেৰে এখন বিল আছে। চৰিত্ৰত আছে, এদিন শ্ৰীৰাম আতাই তাত স্নান কৰিবলৈ গৈ, হাত মুখ ধুইছে, এনেতে দেখিলে তাত ভেং ভেঙৰি অনেক দৈত্য চবি আছে। অতাই দেখি সচকিত হৈ বাম বাম উচচাৰণ কবিলত দৈত্যবোব নিজম হল। তেওঁ স্নান কাৰ্য কবি আহি গুৰুজনক সেই কথা জালত, মাধৱদেৱে কলে সিহঁতক তাৰপৰা খেদাব লাগিল। এই বুলি মাধৱদেৱে এই ঘোষা গাবলৈ ধৰিলে— ‘হৰি কীৰ্তব ধ্বনি লাগি, পলাই পাপ দশে দিশে ভাগি, হেৰ পাইলে বুলি ভয়ত ভিৰি ভাৱবে। এক ব্ৰহ্মাণ্ডত নাপাই ঠাই, অউব ব্ৰহ্মাণ্ডক পলাই যায়, নামে খেদি নেস্ত ব্ৰহ্মাণ্ডোপৰি বাগৰে॥” এই ঘোষা গাই তেওঁৰ প্ৰেম উপজিলত, ভকতসকলে মিলি উচস্বৰে তাক গাবলৈ ধৰিলে। তাৰ ধ্বনি শুনি দৈত্যসকলে ভয় খাই কোঢ়াল। কৰি লৰ দি, বিলৰ দক্ষিণপাৰ খান্দি ভাঙি তাৰপৰা ওলাই গৈ কটতলী- বিলৰ মাজত পৰিলগৈ। তাবপবা সিহঁত ক্ৰমে ছাগৰমা-বিল পাই তাত ৰলগৈ। এটা খোবা দৈত্যই লৰি যাব নোৱাৰি খোবাই খোবাই লাহে লাহে যাওঁতে কৃষকৰ টঙীয়াল এজনে তাক ধৰি বান্ধি থলে। দৈত্যবোবে খোব দৈত্যক যোৱা নেদেখি, শীঘে চাৰিটা দৈত্যক পঠিয়াই দিলত, সিহঁতে খেদি আহি টঙীয়ালক মাবি খোৰা দৈত্যক মোকোলাই লৈ গুচি গল। তেতিয়াৰপৰা বৰবিলখা বিধিনিশুন্য হৈ নিৰ্ম্মল হল। দৈত্যবোৰে ভঙা জানটো আজিলৈকে আছে, তাক দৈত্যজান বুলি কয়। বিষ্ণু আতাৰ ধৰ বঙ্গদেশৰ বিক্ৰমপুৰত। তেওঁ আসামৰ কথা শুনি আসামদেশ চাবলৈ আহিছিল; বাটতে তেওঁৰ নাও বুৰি থাকি যথাসৰ্বস্ব গল। কোনোমতে নিজে সাৰি তেওঁ কামৰূপদেশৰ দক্ষিণে গৈ হয়াপুৰ,
