গুৰুপত্নী পুত্ৰ শোকত অস্থিৰ হলত, মাধৱদেৱে তেওঁক অনেক বুজাই
সান্তনা দি, ঠাকুৰৰ কাঠ সংস্কাৰ কৰিলে। ঠাকুৰৰ ভৰিপথানতে ৰামৰো
চিতা পাতি তেওঁৰ শৱ দাহ কৰা হল। ইয়াৰ পিছত ঠাকুৰৰ শ্ৰদ্ধাদি
কাৰ্য্য বিধিৱতে সমাপন কৰা হল।
মাধৱদেৱে দিনৌ পাটবাউসীলৈ আহি গুৰুপত্নী আৰু ঠাকুৰসকলৰ বুজ-বাজ লৈ থকা দেখি, এদিন শঙ্কৰদেৱৰ খুৰাকৰ পুতেক ৰতিকান্তই মাধৱদেৱক খংকৈ কলে “তুমি উদাসীন মানুহ, তুমি কিয় দিনৌ পাটবাউ- সীলৈ দদাৰ ঘৰলৈ যোৱাঁ ? তোমাৰ বেয়া নালাগে নে?” এই বচন শুনি মাধৱদেৱে বৰ বেজাৰ পাই বেহাৰলৈ গুচি যাবৰ মন কৰি এদিন গুৰুপত্নীক কলে “আই, মই বেহাৰলৈ যাবলৈ ইচছা কৰি আপোনাৰ ওচৰত বিদায় লবলৈ আহিছোঁ। ৰতিকান্তকে আদি কৰি আপোনাৰ বংশৰ গিৰীসকলে অসূয়া কৰি মোৰ প্ৰতি বৰ বেয়া বচন প্ৰয়োগ কৰিছে; এতেকে তেওঁলোকৰ ওচৰ এৰি দূৰ হৈ যাবলৈ থিৰ কৰিছোঁ। এইকথা শুনি গুৰুপত্নীয়ে বৰ খেদ কৰি মাধৱদেৱক কলে ‘বাপু তুমি কিয় যাব লাগিছে; কাউৰীৰ বাক্যত কিয় স্থান এৰিবা। তুমি গলে তিনটি বালকেৰে সৈতে মোক কোনে প্ৰতিপাল কৰিব? তথাপি যদি তুমি নিলগ হৈ যাব খুজিছা তেন্তে সুন্দৰীত থাকাগৈ।” গুৰুপত্নীৰ কথা শুনি মাধৱ- দেৱে কলে “আই, সুন্দৰীলৈ গলে গুৰুবাক্য পৰে; শঙ্কৰদেৱে পূৰ্ব্বে মোক সুন্দৰীলৈ যাবলৈ মানা কৰিছিল।” গুৰুপত্নীয়ে শুধিলে “তুমি মোক কি বুলি মানা ?” মাধৱে উত্তৰ দিলে “আপোনাক গুৰুপত্নী জগত জননী বুলি মানো।” এই উত্তৰ শুনি গুৰুপত্নীয়ে হাঁহি মাধৱক কলে “তেন্তে তুমি মোৰ আজ্ঞাত সুন্দৰীলৈ যোৱাঁ। সুন্দৰীৰ সুন্দৰীহঁতে তোমাক মুহিব নোৱাৰে বৰং তোমাক দেখি তোমাৰ প্ৰভাৱত সিহঁত ভকতি আচৰণ কৰি দূৰ হৈ থাকিব। এতেকে তুমি সুন্দৰীত থাকাগৈ।” গুৰুপত্নীৰ এই আদেশ শুনি মাধৱদেৱে গণককুচি এৰি সুন্দৰীদিয়ালৈ গৈ বৈনায়েক ৰামদাসৰ ঘৰত থাকিবগৈ। সুন্দৰীদিয়াত তেওঁৰ ভনীয়েক উৰ্ব্বশীয়ে তেওঁক অতি যতন কৰি সেৱা শুশ্ৰুষা, কৰিবলৈ ধৰিলে। ভাগিনীয়েক ৰামচৰণ ঠাকুৰে তেওঁক চাউল সিজাই দিয়ে আৰু মাধৱদেৱে ভুঞ্জি সুখেৰে তাত নিবাস কৰিবলৈ ধৰিলে।
