ডকাইতৰ মুখত ঢালি দিলে। তেতিয়াই সিহঁতৰ আটাইবোৰৰ ফালে আধ্যা পৰিল। তাৰ পাছত মৰ্জ্জিনাই গিৰিহঁতৰ বাবে সকলো কামৰ দিহা যুগুত কৰি চাকিটো নুমুৱাই দিলে।
আবদুল্লা আৰু ঘৰৰ ঘৰোৱাল শুই নিহপালি দিলে, ক’তো সাৰসুৰ নাই। কিন্তু মৰ্জ্জিনা তেতিয়াও শোৱা নাই, আন্ধাৰতে বহি আছে। ইফালে ছদ্মবেশী তেল- সদাগৰে সকলোকে নিসাৰ-সাৰকৈ শোৱা যেন ভাবি পূৰ্বৰ দিহা মতে ডকাইতবোৰলৈ এটি দলি মাৰিলে। ডকাইতবোৰ ওলাই নাহিল। সি আকৌ এটি দলি মাৰিলে, কিন্তু এইবাৰো কেও নাহিল, সি খঙত একো নাই হ'ল। ডকাইতবোৰেতো তাৰ আদেশ আগেয়ে এইদৰে কেতিয়াও উলংঘা কৰা নাই।
জানোচা সিহঁত টোপনি গ'ল, এইবুলি সি পোনতে এটা ডকাইতৰ কাষলৈ আহি দেখিলে সি মৰি আছে। আৰু তাৰ গাত উতলা তেলৰ গোন্ধ। এইদৰে সি আটাইকেইটা ডকাইতৰ কাষলৈ গ'ল আৰু একে ঘটনাকে দেখিলে। শেষত তেলৰ মোনাটোৰ গুৰিলৈ গৈ ভালেখিনি তেল খালি দেখি এই কাণ্ড কি প্ৰকাৰে ঘটিল, সকলো বুজি উঠিল। তাৰ বৰ ভয় লাগিল আৰু সি আলিবাবাৰ ঘৰৰ ওখ পকা বেৰৰ ওপৰে উঠি তেতিয়াই পলাই পত্ৰং দিলে।
পিছদিনা ৰাতিপুৱা মৰ্জ্জিনাই আলিবাবাক তেল-সদাগৰৰ ছালৰ মোনাকেইটা চাবলৈ মাতি আনিলে। আলিবাবাই মোনাৰ ভিতৰত মানুহ সোমাই থকা দেখি চক খাই উঠিল। মৰ্জ্জিনাই সেইবোৰ মৰা মানুহ বুলি কোৱাতহে আলিবাবা অলপ সুস্থিৰ হ'ল। তাৰ পাছত মৰ্জ্জিনাই তেওঁক প্ৰথমবাৰ ডকাইতে দুৱাৰত চিন দিয়াৰে পৰা উকাইতবোৰক উতলা তেলত পুৰি মৰালৈকে সকলো ঘটনা ভাঙি-পাতি ক'লে। আলিবাবা অতিশয় আচৰিত হ'ল, আৰু মৰ্জ্জিনাই কৰা এনেবোৰ উপকাৰৰ কি দৰে শলাগ ল'ব, সতকাই ভাবি নাপালে। শেষত ক'লে-“মৰ্জ্জিনা, মোৰ জীৱনৰ বাবে তিনি বাৰ মই তোৰ ওচৰত ধৰুৱা। তাৰ সামান্য শলাগ স্বৰূপে আজিৰ পৰা তোক বেটী অৱস্থাৰ পৰা মুকলি কৰিলো। কিন্তু তিনিটা ডকাইত এতিয়াও জীয়াই আছে (দুটা ডকাইত যে আগতে মৰিল, তেওঁলোকে তাক জনা নাছিল); সেই দেখি আৰু অলপ দিনৰ কাৰণে তই এনেয়ে মোৰ ঘৰত থাক, কিয়নো তোৰ সহায় মোক আকৌ হঠাৎ লগা হ'ব পাৰে। ”
৩৫
