পৃষ্ঠা:ৰূদ্ৰ যামল.djvu/১১

৫

ৰূদ্ৰ যামল।

হৰি ভকতক পিতৃ মাতৃ শ্ৰেষ্ঠ জন।
যিটো জনে তাসাম্বাক কৰয় নিন্দন॥
সেহি সব দুত হৈ পুৰত থাকয়।
ভয়ানক গাণ্ডি মুণ্ড দেখি লাগে ভয়॥
খৰিকা যেহেনগল চকুৰাঘোৰ কালী।
শুচিৰ আকাৰ মুখ থাকে মেলি মেলি॥
শত কৌতি হাজাৰ এক শত দুতগণ।
পুৰিত উপাসি থাকে কবি কষ্ট মন॥
হেন শুনি গোঁসানীৰ চমক লাগিলা।
ভয়ে কম্পমান হৈয়া বচন বলিলা॥
কি কাৰণে পাপী সবে কৰে হেন কাম।
এহি বলি গোঁসানী সুমৰে ৰাম ৰাম॥
শঙ্কৰে বোলন্ত প্ৰিয়া শুনা আবে কায।
ভকতক লাঠি চৰ মাৰয় নিলাজ॥
অল্প মান বলি তাক প্ৰহাৰ কৰয়।
দুত হৈয়া সেহি পশ্বিমতে উপাসয়॥
পৰ্ব্বত আকাৰ দেহা শুল কেন কব।
মুণ্ড গোট ছুতি দাস্ত আতালৰ গড়॥
দুই গোট আখি তাৰ কোটৰা হেন দেখি।
পতিলা গোটৰ মান নাক দন্ত পেক্ষি॥
তলক দেখয় উৰ্দ্ধে নপাৰে দেখিত।
ষাঠি হাজাৰেক মানে দেখি ভয় ভীত॥
শেষ্ঠ জন গুৰু পিতৃ আৰ ভক্তগণ।
অল্প হেন সাধন নকৰে যে বচন॥
মহা থুলন্তৰ হেন শৰীৰৰ লয়।
শ্ৰেষ্ঠ গুৰুজন আজ্ঞা সিটো নকৰয়॥