এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
নৈ খন মৰি আহিছে
ভৰা মুখৰ নৈখন শুকাই আহিছে
দুখৰ বালিবোৰে পুতি পেলাইছে
জোনে গা ধোৱা
ৰূপালী ঘাট
নৈ খনিৰ মাজেৰে বাট এটা আছিল
সেই বাটেৰে এদিন কবি আহিছিল পানী কাটি কাটি
মুদৈ আহিছিল
কবিজনে চকুলো টুকিছিল
নৈ খনে এদিন শুকাই যোৱাৰ শোক চটিয়াই দিছিল
কবিৰ চকুৱে-মুখে
প্ৰেমৰ মৰিশালি এখন উখহি উঠিছে
নৈৰ বুকুত
শতৰুৱে বান্ধি পেলাৱা নৈ খন শুকাই আহিছে
মৰি আহিছে ক্ৰমশঃ নৈ খনিৰ পিছল যৌৱন
সেউজীয়াৰ দৰে / ৪৮
