এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[২৯]
সুধন্বা যে কুমৰক, তৈলত পেলায়া মাৰে,
দেখিয়া বিস্ময় মন ভৈল॥
মাধৱ গোবিন্দ হবি, শ্ৰীকৃষ্ণ নাৰায়ণ,
সুমৰন্ত অঘাৰি দৈত্যাৰি।
উভয় সেনাৰ মাজে, চাহি আছে সামৰাজে,
তৈলত পেনাইল ঢঙ্কামাৰি॥
সুধন্বাৰ মুখ গোট, প্ৰসন্ন দেখিয়া আতি,
বিকশিত কমল প্ৰকাশ।
তপত তৈলত পৰি, সুমন্ত হৰি হৰি,
কিছু দুথ নপাৱে তৰাস॥
জৈমিনি বদতি ৰাজা, শুনিয়োক জন্মিজয়,
জপিলন্ত যি নাম অক্ষৰ।
নৃপতিৰ কুমৰ যে, যিটো নাম সুমৰয়,
তাক কহো শুনা নৰেশ্বৰ॥
দেখন্তে তপত তৈল, উথল পাথল কৰে,
প্ৰচণ্ড শবদ ভয়ঙ্কৰ।
সূৰ্য্যৰ ৰস্মিয়ে যেন, ভাল মন্দ নাজানয়,
অহনিতে তাপ নিৰন্তৰ॥
হেন তৈল পৰি বীৰ, শৰীৰ কৰিয়া থিৰ,
সুমৰম্ভ নাম হৃষিকেশ।
যতেক তাৱয় তৈল, কান্তি যে নিৰ্ম্মল ভৈল,
অগনি নোপাড়ে লয়লাসে
