এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
| দৈত্য— “ঠিক আছে। শেষবাৰৰ বাবে তোক বুজাই চাওঁ। এইবাৰো বুজি নাপালে তোক যে গ্ৰাস কৰিম খাটাং। সাজু হ। শুন গাধ! নিৰ্ভৰশীল হ’বলৈ সৰু ল’ৰা, ডাঙৰ ল’ৰা বুলি প্ৰশ্ন নাই। কেৱল উপাৰ্জন কৰি খাই-বই থকাকে নিৰ্ভৰশীল নোবোলে। নিজৰ আৰু পৰিয়ালৰ যিকোনো কামতে সকলোৱে নিৰ্ভৰশীল হ'ব পাৰে। নিজৰ কাপোৰ-কানি, জোতা-মোজা ধোৱা-মেলা কৰা, কিতাপ-পাতি আদি নিজে পৰিপাটিকৈ ৰখা, ঘৰৰ আচবাব যথাস্থানত ৰখা, নিজৰ কিছুমান প্ৰয়োজনীয় বস্তু নিজেই তৈয়াৰ কৰা বা মেৰামতি কৰি লোৱা আদিত আত্মনিৰ্ভৰশীল হ’ব লাগে। সেইবোৰেই জ্ঞান উপাৰ্জনত সহায় কৰে।”
বল্টু— “কেনেকৈ?” দৈত্য— “অভিজ্ঞতাৰে,- ব্যৱহাৰিক জ্ঞানেৰে। জ্ঞান মানুহে তিনি প্ৰকাৰে পায়— লিখি-পঢ়ি, দেখি-শুনি |
৮/ সুকোমল দেশৰ সাধু
