পৃষ্ঠা:সীতা হৰণ.djvu/৭২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৬৮
সীতা হৰণ নাটক


ভূগিছা কোমল প্ৰাণে যন্ত্ৰনা অশেষ;
শয়নে সপোণে
লাগিছে সি হেতু ভাব—
দুনাই দুনাই যেন পৰোঁ বিপদতে।
ডাঠ কৰা হৃদয়ক!
সাক্ষাতে থাকোতে ৰঘুনাথ
নকৰিবা চিন্তা অকাৰণে।
আৰু দেবী!
ধাতু মণ্ড হই যদি;
দেখে কু-সপোণ
মাজে মাজে নয়নেও নাচে।
সীতা— ধাতুৰ লক্ষণ যেন নেদেখোঁ সমূলি
নোৱাৰোঁ কৰিব মন বলেৰেও থিৰ।
(বনৰ ফালে চাই)
চোৱাঁ নাথ
চৰিছে বনত কেনে সোণাৰ হৰিণ,
এ’হে! কেনে মন মোহা ৰূপ
কিবা তাৰ চকু দুটি,
কেনেনো শুৱনি সিং
জিলিকিছে কেনেদৰে সোণালি বৰণ