এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৭৮
সীতাহৰণ-কাব্য
বিলাস-বাৰিধি তলে; দব্বোপনিবেশে
কি ঘটিছে, নাই দৃষ্টি; উদধি উপৰে
তৰঙ্গ কলোল ঘোৰ, নাহি দেখে যথা
অতল অৰ্ণবতল-নগ্ন জল চৰে।
বিলাসিনী দল সঙ্গে বিলাস-ভবনে
সদা মত্ত তুমি, শূৰ; মত্ত বন মাজে
কৰিণী সমাজে পশি যথা কৰীবৰ,
পাসৰি আপোন বিঘ্ন ধৃতকাৰী কৰে।
বাহ্য জ্ঞান শূন্য হই, কামিনী-কুহকে
সতত বিভোল তুমি; ভোলানাথ যথা
ভোল যোগে। কিয় হেন বিলাসী-শ্ৰৱণে
নালাগিব বাৰ্ত্তা মোৰ স্বপন সমান?
ভোগ-নিমীলিত নেত্ৰ দেখিও উন্মীলি,
দব্বনাথ। দব্বশূন্য দৰ্ব্বোপনিবেশ;
দণ্ডক মানব শৰে হল ভষ্মৰাশি।”
সহোদৰা মুখে শুনি ভৎসনা বচন
লজ্জিত ত্ৰিদিবজিত ইন্দ্ৰজিত পিতা,
গৰজিলা সুগম্ভীৰ, “কোন্ নৰকীট,
—ফুলবনে কীট যথা প্ৰবেশি অজ্ঞাতে
ছেদয় কুসুম-বৃন্ত—,পশি বন মাজে
দৰ্ব্বোপনিবেশ—দৰ্ব্ব (ৰাক্ষস) + উপনিবেশ।
নিমীলিত—মুদ্ৰিত। উন্মীলি—মেলি।
