এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৭
দ্বিতীয় সৰ্গ
কৌতুকে ধৰিছে ঘেডি, বাঘব অকল;
কিমতে তৰিব বীৰ নিবিড বিপিন
অথবা অসীম সিন্ধু; ভাবি দেবদল
আকাঙিক্ষ ৰাঘৰ শুভ সমবেত সবে
আকাশে, দৰ্শিবে নৰ-নৰাশন-ৰণ।
আসিলা অমৰপতি বজ্ৰী পুৰন্দৰ
ইভৰাজ পৃষ্ঠে চৰি; হৰিণ বাহনে
আসিলা পবন দেব, শমন মহিষে,
গণেন্দ্ৰ ইন্দুৰে, শিখিবাহন ময়ুৰে;
কুবেৰ বৰুণ বিভাবসু মেঘপতি
অশ্বিনী কুমাৰ চন্দ্ৰ আদি দেবগণ
নিজ নিজ যানে চৰি আসিলা ত্বৰিতে।
আসিলা বজাই বীণা দেবৰ্ষি নাৰদ
কৰি হৰিগীতধ্বনি ঢেকি আৰোহণে।
চিন্তিত ত্ৰিদিব-বাসী তিস্থি অন্তৰীক্ষে
প্ৰতীক্ষিলা ৰক্ষ-নৰ সুঘোৰ সমৰ।।
বেৰিলা কৰ্ব্বুৰ বৃন্দ; আসিলা ধাইয়া
ধৰিবে ৰাঘবে; যেন ব্যাধ মৃগশিশু
ধৰিবে চলিয়া যায় উল্লাস অন্তৰে।
নৰাশন—ৰাক্ষস। শিখিবাহন—কাৰ্তিক। বিভাবসু—অগ্নি
যান—বাহন। তিস্থি—ৰই, থাকি। অন্তৰীক্ষে—শূন্যে।
