এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৫৪
সীতাহৰণ-কাব্য
যি ভাষিলা, বীৰষৰ্ভ, তব ই ভৃত্যৰ
মনোমত। উনমত্ত অৰিদল মাজে,
দূৰ্ব্বাদল শ্যাম, এৰি তোমাক অকলে
যাবোঁ অনুগত আমি কিমতে অন্তৰে?
শূলপাণি সঙ্গচ্যুত নন্দি শূলপাণি
দাস তাৰ, হোৱে কভু? জানোঁ পৰাক্ৰ
অতুল ভূতলে তব; খৰ শৰৰাশি
কৰিবেক ভষ্মৰাশি যত নিশাচৰে;
পাইব বিলয় বৈৰী, যথা পায় লয়
তৃণদলে অম্বুবিন্দু অম্বুজেশ কৰে।
জানোঁ আমি দৰ্ব্বদল তৃণদল প্ৰায়,
তুমি দাবানলৰূপী; বাঞ্ছিছোঁ তথাপি
হুইবে সমৰ-সঙ্গী তব শূৰমণি!”
শুনি প্ৰিয়ানুজ বাক্য কৌশল্যা-আত্মজ
আদেশিলা প্ৰিয়বাক্যে, “থাকা তবে তুমি
কুটীৰে, উৰ্ম্মিলা-প্ৰিয়, ৰক্ষি প্ৰিয়ম্বদা
ৰমোমায়াজাল থাকি। নালাগে যাইব
বীৰৰ্ষভ—বীৰশ্ৰেষ্ঠ।
‘শূলপাণি সঙ্গ.....হোৱে কভু?'—শূলপাণি মহাদেবৰ, তেওঁৰ দাস
শূলধাৰী নন্দিয়ে কেতিয়াবা সঙ্গ এৰে নে?
অম্বুজেশ—অম্বুজ ঈশ, অৰ্থাৎ পদ্মৰ পতি, সূৰ্য্য।
দৰ্ব্বদল—ৰাক্ষসবিলাক।
