এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪৩
দ্বিতীয় সৰ্গ
বক্ষঃস্থলে কৰে কান্তি শশাঙ্ক উজলি,
বনমালী বক্ষে যথা কৌস্তুভ-ৰতন।
সান্তিলা সস্নেহে ধনী যত জীৱকুল
সামৰি স্ববক্ষে। জীৱ বিশ্ৰাম লভিলা
পড়ি স্নেহময়ী ক্ৰোড়ে মাতৃ ক্ৰোড়ে যথা।
নীৰব ধৰণীতল, জন শব্দ নাই,
আনন্দে নিদ্ৰিত প্ৰাণী। মাত্ৰ একোবাৰ
ডাকে নিশাচৰগণ,—কতুবা ফেউৰা।
বনজ ব্যাঘ্ৰে দেখি কৰি ফেউ ৰব
দিয়াছে জাননী জীবে; কতুবা কুৰুলি
দিয়া, কিম্বা নিউ শব্দে উৰিছে উলূক;
থাকি থাকি কোনো স্থলে ডাকে কাল হুদু
সুগম্ভীৰে; কতু যমডাকিনী ডাকিছে
বহি বহি হৃদিস্থল বিকম্পি কুস্বনে।
ৰাত্ৰিচৰচয় বিনে, আৰু যত প্ৰাণী
জগতে, ৰজনী যোগে সুখদ বিশ্ৰাম
অসংখ্য তাৰাৰূপ ৰত্নেৰে মণ্ডিত নীল বস্ত্ৰেৰে দেহ আবৰণ কৰি তেনেকৈ
শোভিল। উলূক—পেঁচা।
যমডাকিনী—এবিধ চৰাই; ইয়াক মৰচৰাইও বলে; ইয়াৰ মাত
অমঙ্গলীয়া বুলি মানুহে ভয় কৰে।
কুম্বন—বেয়া বা ভয় লগা মাত।
ৰাত্ৰিচৰচয়—ৰাতি ফুৰা জীৱ বিলাক।
