পৃষ্ঠা:সীতা-হৰণ কাব্য.djvu/২৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪
সীতাহৰণ-কাব্য
 

বিশ্রামা; শৰীৰ শ্ৰম ক্লান্তি হােক দূৰ।”
চলিলা সুমিত্রা-সুত আপােন কুটীৰে।
 “দেৱৰ পাইছে কষ্ট”, কহিলা সুমুখী
নিৰখি ৰাঘব মুখ, “ভ্রমি প্রতিদিন
ফল মুল অন্বেষিয়া গহন কাননে ;
তথাপি সতত হর্ষ সৌমিত্রি অন্তৰে
বিৰাজিত। ত্যজি বীৰ জননী বনিতা
ৰাজ্যভােগ, তব হেতু আসিয়াছে বনে ;
ৰাত্ৰিত ৰক্ষক হােৱে, দিবসে কিঙ্কৰ ;
এনে ভ্ৰাতৃভক্তি, প্রভু, বিৰল ভুবনে।”
 হেন কালে, ভ্রমি বনে, বন-বিহাৰিণী
দুষ্টা নিশাচৰী এক, পঞ্চবটী বনে
হলা উপনীতা আসি,—নাম শূর্পনখা,
লঙ্কেশ ৰাৱণ ভগ্নী, নিকষা নন্দিনী—।
মানব বসতি দেখি অমানব বনে,
চাইলা ৰাক্ষস-ভগ্নী আড়ালত থাকি
পর্ণ গৃহ দিশে; তথা দেখিলা বিস্ময়ে
শােভিছে শ্ৰীৰাম ৰূপ অৰণ্য উজলি।
অতি সুগঠিত দেহ; শ্যামল বৰণ;
আজানুলম্বিত বাহু ; মুখ সুকোমল
সুধা সুগঠিত, যেন সুধাংশু আমন;


 নিখি—চাই। অমানব বনে—মানুহ নােহোৱা বনত।