এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩২
সীতাহৰণ-কাব্য
বিৰাজিত যেহি স্থলে,—মহোৎসবে যেন—
অবিৰল; আজি হায় বিৰস সি গৃহ।
নাই নৃত্য নৃত্যস্থলে; মেনকা উৰ্ব্বশী
মিশ্ৰকেশী চিত্ৰলেখা ৰম্ভা তিলোত্তমা,
নিৰুপমা মনোৰমা বিদ্যাধৰী দল
নাই সভা গৃহে; নৃত্য কৰিবেক কোনে?
কোনেবা গাইব গীত, নাই ৰঙ্গস্থলে
সুকণ্ঠী গায়কী বৃন্দ কিন্নৰ-অঙ্গনা।
নাবাজে খঞ্জৰী তাল, নাবাজে মন্দিৰা,
বাজে বাঁশৰী বীণা সুস্বৰী ছেতাৰ;
নীৰব অমৰ-বাদ্য। নহব বা কিয়?
ৰক্ষ ক্ষয়ে ৰাম জয়ে দণ্ডক সমৰে,
দেবৰ আনন্দ শুনি শূৰ্পনখা মুখে,
লঙ্কাধামে সভাতলে বসি লঙ্কাপতি
যিৰূপে গৰ্জ্জিলা দেবে; শব্দবাহী বহি
ৰাৱণ-গৰ্জ্জন স্বৰ্গে শুনাইলা সুৰে।
শুনিলা দেবতাগণ, “কি কহিলি ভনি!
ৰক্ষকুল ক্ষয় দেখি আদিতেয়গণ
শৃগাল পালৰ সম, দিলে হুৱাধ্বনি
উল্লাসে। বজালে বাদ্য ৰক্ষোৰিপু জয়ে?
দেখিবোঁ দেবতা সবে দেখিবোঁ বাসবে।
মেঘনাদ সহ ৰণে মেষপাল যেন
