এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১২৪
সীতাহৰণ-কাব্য
তপোবনে, নিজৰূপে; বৰমাল্য দিলা,
মাল্যবান-আজ্ঞা পালি,—জনক তাহাৰ—।
মুনিৰ ঔৰস জাত ৰক্ষপতি কালে
উদ্ধাৰিলা লঙ্কা, বলে খেদিয়া কুবেৰে।
জননী দৃষ্টান্ত অনুসৰি শূৰ্পনখা।
ইচ্ছিলা তপস্বী পতি; মনে আশা কৰি
তপস্বীৰ বীৰ্যে কিবা দশকণ্ঠ সম
জন্মে পুত্ৰ মহাবলী। কুৰূপ সলাই
মায়াবলে মায়াবিনী সাজিলা ৰূপসী,
ভুলালা লক্ষ্মণ ৰামে। দ্বন্দিলা দুভাই
মোহিত মোহিনী ৰূপে; সুন্দ উপসুন্দ
বিবাদিলা মুগ্ধ যথা তিলোত্তমা ৰূপে।
দেখিলা বিভ্ৰাট সীতা, নিয়ে ভুলাইয়া
নিজপতি মায়াবিনী; কাটিলা কৌশলে
শূৰ্পনখা-অঙ্গ সতী, বদন বিৰূপি।
মহা বুদ্ধিমতী নাৰী ইৰূপে শাস্তিলা।
ৰাক্ষসীক; আৰু পতি দেৱৰে ৰাখিলা।”
উত্তৰিলা অন্য ৰক্ষ খল খল হাসি,
“শুনিলি তোহঁতে যি যি, সব কথা মিছা।
তপস্বীৰ ৰূপে ভুলি নিজে আপদিনী
দশক—ৰাৱন। বিৰূপি—কুৎসিত কৰি।
দেৱৰ-সীতাৰ দেওৰ, অৰ্থাৎ লক্ষ্মণ।
