এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০৯
চতুৰ্থ সৰ্গ
নিন্দি, শোভে তব ক্ৰোড়ে শ্যামল সাজেৰে;
সলাব সিৰূপ বন, হব মৰুভূমি।
দেবতা বাঞ্ছিত ফল অমৃত সমান
স্ৰৱে যেহি মধুবন; সহস্ৰ সহস্ৰ
ৰক্ষকে ৰক্ষিত, পক্ষী পশিব নাপাৰে
ভয়ে যৈত; ভষ্মভূত, (সৰ্ব্বভুক যথা),
কৰিব কানন সেহি ৰাম কোপানল;
মধু নাম এৰি বন হুইব অমধু।
যি সমুদ্ৰ ৰুদ্ৰৰূপে, ক্ষুদ্ৰ দেহ তব,
বিস্তাৰি সুনীল বাৰি বেষ্টিয়া আছয়
বিধৌতি চৰণ; যিটো সমীৰ মিলনে
পৰ্ব্বত প্ৰমাণ উৰ্ম্মি অলেখ অপাৰ
ধৰে দেহে; নাদে ঘনে ভীষণ হুঙ্কাৰ;
ঘাত প্ৰতিঘাতে কৰি সলিল সফেণ
সলায় সুনীল কায়, ধৰয় ধবল;
শুকাইব সেহি সিন্ধু, অগস্ত্য গণ্ডুষে
যথা; কিম্বা সেতু-বন্ধে লভিব বন্ধন
ৰত্নোদৰ ৰত্নাকৰ ৰত্নৰ সলনি,
কৰ্ব্বুৰ-কুণপ পুঞ্জ বহিব শৰীৰে।”
গুণোতে ইমতে মনে তাড়কা-তনয়,
স্তব্ধ ভঙ্গি ভীমবাহু কহিলা লঙ্কেশ
কুণপ—মৃতদেহ।
