পৃষ্ঠা:সাৰনিত্যক্ৰিয়া.djvu/১০৮

৯৬

সাৰনিত্যক্রিয়া

কৰে সেই ৰজাৰ আজ্ঞা অৱশ্যে পালন কৰিব লাগিব আৰু পালন কৰা উচিত। প্রজাসকলৰ এনে ভবা বা কোৱা উচিত নহয়, যে যি ৰজাৰ ৰাজ্যত থাকো তেওঁৰ আজ্ঞা পালন বা তেওঁক ৰজা বুলি নামানাে, কাৰণ এই ৰজাৰ নিচিনা অনেক ৰজা আছে। যদি প্ৰজাসকলে এইদৰে ভাবে তেনে ইয়াকো সিহঁতৰ ভবা উচিত যে ৰজাই আপােন প্ৰজাৰ প্ৰতি যি ইচ্ছা তাকে কৰিব পাৰে, আৰু ৰজাৰ হাতত প্ৰজাৰ সুখ-দুঃখ নিহিত আছে, কাৰণ ৰজা স্বাধীন। সেইদৰে প্ৰজাৰূপী এই ব্রহ্মাণ্ড চৰাচৰ স্ত্ৰী পুৰুষ মুনি ঋষি অব- তাৰ প্ৰভৃতি আৰু ৰজাৰূপী বিৰাট পূর্ণ পৰব্ৰহ্ম চন্দ্রমা সূৰ্য্যনাৰায়ণ জ্যোতিঃস্বৰূপ এই ব্রহ্মাণ্ডৰ অধিপতি গুৰু মাতা পিতা আত্মা আৰু সর্বমঙ্গলকাৰী। এওঁৰ বাহিৰে এই আকাশত তােমাৰ দ্বিতীয় ৰজা কোনাে নাই আৰু বৰ সম্ভাবনাও নাই। এওঁ একমাত্ৰ চৰাচৰ সুখ-দুঃখ-দাতা, সৃষ্টিস্থিতি নাশ কৰ্ত্তা আৰু বিধাতা। এওঁকে তান্ত্রিকসকলে প্রকৃতি, পুৰুষ আৰু স্ত্রী বােলে। আৰু বৈষ্ণব- সকলে যুগলৰূপ বলো । পৰমাত্মা পূর্ণ সৰ্বব্যাপী অসীম অখণ্ডাকাৰে থাকি এক এক ব্ৰহ্মাণ্ডত চন্দ্রমা সূৰ্যনাৰায়ণ জ্যোতিঃস্বৰূপে ৰজা হৈ অনাদি কালৰ পৰা জগৎ সৃষ্টিস্থিতি লয় কৰি থাকে। এই অলপ জ্যোতিঃ প্ৰকাশ হােৱাৰ নিমিত্তে জগৎ চৰাচৰ স্ত্ৰী পুৰুষ- সকলৰ অহঙ্কাৰ কৰি কোৱা উচিত নহয়, যে চন্দ্রমা সূৰ্য্যনাৰায়ণ জ্যোতিঃস্বৰূপ ৰজাক নামানাে, কাৰণ এনে জ্যোতিঃৰজা এক এক ব্ৰহ্মাণ্ডত এক এক জন আছে, এওঁ আমাৰ ঈশ্বৰ নহয়, আমাৰ প্রকাণ্ড আৰু অত্যন্ত ডাঙৰ ঈশ্বৰ আছে, এওঁ সৰু, এওঁক ঈশ্বৰ বুলি নামানো, এওঁক অপমান কৰিব লাগে। এই প্ৰকাৰ ভবা নিতান্ত অজ্ঞান অৱস্থাৰ কাৰ্য। সকলােৰে বুজা উচিত যে সূৰ্য-