আখৰ-জোটনি আৰু ব্যাকৰণ সম্পৰ্কে
কেইটামান কথা।
আমাৰ ভাষাত আখৰ-জোঁটনি আৰু ব্যাকৰণৰ নিয়মৰ বেমেজালি এতিয়াও একেবাৰেই গুচা নাই। ডাঙ্গৰ ডাঙ্গৰ লেখকসকলৰ লিখাতে এই দুই বিষয়ৰ বহুতো অমিল পৰে। তাৰপৰা কোনটো লোৱা উচিত আৰু কোনটো এৰা উচিত তাক ঠিক কৰিব নোৱাৰি অকল ছাত্ৰই নহয়, শিক্ষক আৰু লেখক- সকলো বিমোৰত পৰিব লগা হয়। নমুনাস্বৰূপে তলত কেইটামান উদাহৰণ দিয়া হ’ল:—
(১) অভিধানত আন আন বিদেশী শব্দ থাকিলেও বৃটিচ শব্দ নাই; সেই
কাৰণ লেখকসকলে নিজ নিজ অভিৰুচি মতে বৃটিচ্, বৃটীছ্, বৃটীছ,
ব্ৰিটিচ, ব্ৰিটিছ ইত্যাদি বহুত ৰকমে লিখে।
(২) চন্দ্ৰকান্ত অভিধানত বেলেগ বেলেগ ঠাইত খ্ৰীষ্ট, খৃষ্ট, ঈচুখ্ৰীষ্ট,
যীশুখ্ৰীষ্ট ইত্যাদি একে শব্দৰে বেলেগ বেলেগ গঢ় আছে, লেখকসকলে তাত
নথকা গঢ়েৰেও লিখে হে।
(৩) চাহাব, চামুচ, মচলমান বা মুচলমান আদি বিদেশী শব্দ লিখোঁতে
অভিধানে “চ” ব্যৱহাৰ কৰিছে, কিন্তু এদল লেখকে “ছ” লিখা হে উচিত বুলি ভাবে৷
(৪) পাচে-পছে, বেচি-বেছি, দিঠক-ডিঠক প্ৰভৃতিত দুয়ো প্ৰকাৰৰ আখৰ-জোঁটনি চন্দ্ৰকান্ত অভিধানে গ্ৰহণ কৰিছে।
