পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৬৯

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬১
পুতলী


দিনৰ সকলো দুখ, অসীম বেদনা,
  পাহৰিম স্মৃতিকণি লৈ।
গোট কৰি পাত-লতা সৰুসুৰাকৈ
  সাজি থ’বা এটি পঁজা ঘৰ;
খন্তেকীয়া জীৱনৰ কৰ্ত্তব্য সামৰি
  পাম গৈ তোমাৰ ওচৰ।
আঙ্গুলি-মূৰত তুমি দিন লেখি লেখি,
  বাটলৈ একোবেলি চাবা;
সময় আহিলে মোৰ অচিনাকি বাট
  তুমি আহি নিজে লৈ যাবা।
সকলোটি একেলগে মিলিম সি ঠাইত
  ৰচি লৈ মিলন-মন্দিৰ;
তৃষিত আত্মাৰ হ’ব অনন্ত তৃপিতি,
  শান্তি হ’ব তাপিত প্ৰাণৰ।
বৰ লোভনীয় মোৰ সেই ঠাইখনি,
  জীৱনৰ শান্তি-নিকেতন,
মৰতৰ সুখ-স্বপ্ন, মিলন-নিজৰা,
  সুচিৰ-বাঞ্ছিত সেই অমৃত-ভৱন।

(৪)


আলহী-ঘৰত তুমি ভুমুকিটি মাৰি,
  জীৱনৰ খেলা সামৰিলা

১১