সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৬৫

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৫৭
সৌন্দৰ্যৰ ৰাণী


মোহে জগতক পূৰ্ণ চন্দ্ৰমাই,
  তোমাৰে মুখৰ জেউতি ল’ই;
তোমাৰে হাঁহিটি মেঘৰ বুকত
  জিলিকে লাজুকী বিজুলী হই।

তোমাৰে শ্যামল অঞ্চলে আৱৰি,
  বিতৰে বিশ্বক স্নিগ্ধ ছায়া;
তোমাৰে স্পৰ্শত ফুলি শত ফুল
  বিস্তাৰে তোমাৰে মোহিনী মায়া।

জিলিয়ে তোমাৰ  নূপুৰৰ ধ্বনি
  বিলাই বননি আকুল কৰে;
মাধবী লতাই  ললিত লাহেৰে
  তালে তালে তাৰ নাচোন ধৰে।

যিফালে দি চাওঁ,  বিশ্বৰ বুকত
  তোমাৰ বাহিৰে নেদেখোঁ আন;
সুন্দৰ ৰাজ্যৰ  তুমি মহাৰাণী,
  সকলো সৌন্দৰ্য্য তোমাৰে দান।

দণ্ডিনাথ কলিতা।

⸻⸻