সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৫১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪৩
গছৰ পাত।

আহিলে বসন্ত কাল জক্‌মক্‌ কৰি
দিয়া মেলি বুকৰ কাঁচলি;
বতাহৰ লগে লগে নাচি ঠেৱে ঠেৱে
মনৰ কথাটি কোৱা খুলি।

যেতিয়া ডালত পৰি সুৱগী চৰাই
গায় গীত ললিত লয়েৰে;
সঙ্গীতৰ ছেৱে ছেৱে হালি জালি যেন
বিৰহীক মাতা সাদৰেৰে।

ঘাম কালি দুপৰীয়া ৰদৰ তাপত
পথিকৰ আতুৰ পৰাণ;
কোমল কোলাত যদি লয়হি আশ্ৰয়
অকাতৰে কৰা ছায়া দান।

যেতিয়া নিমাওমাও বিশাল ধৰণী
তৰাবোৰে হাঁহে আকাশত;
হিৰন্ময় জ্যোতিৰ্ম্ময় খদ্যোৎ-মালাই
শোভা কৰে তোমাৰ শিৰত।

নিয়ৰ বা বৰষুণ পৰি যদিস্যাৎ
তিতি যায় কোমল দেহাটি;
সেয়েই তোমাৰ যেন চকুলো দুধাৰি
ঈশ্বৰক কৰা তুতি-নতি।