সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:সাহিত্য-মুক্তাৱলী.djvu/১৪৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৩৬
সাহিত্য-মুক্তাৱলী।

সদায় চকুলো-টোকা,  দুখত মগন থকা,
  ভোগ-সুখ জীৱনৰ উদ্দেশ্য নহয়;
এনে ভাবে কাম কৰাঁ,   দিনে যেন আগ বাঢ়াঁ,
  প্ৰতিদিনে খোজ যেন আগলৈ হে যায়।


পল পল দণ্ড কৰি,   সময় গইছে উৰি,
  পাখি-লগা কাঁড়ৰ নিচিনা আমি;
বহুদূৰ আছে গতি,   সময় তাকৰ অতি,
 কৰিবলগীয়া আমি আছে বহুকাম।


দিন যায়, আহে ৰাতি,  আয়ুস গইছে টুটি,
 লাহে লাহে চমু চাপি আহিছে মৰণ;
সংসাৰ যুঁজৰ ঠাই,   শুবৰ সকাম নাই,
 কাচি-পাৰি যুঁজা সবে কৰি প্ৰাণপণ।


এলাহ-নিহালী থোৱাঁ,   বীৰবেশ গাত লোৱাঁ
 নহবা মৰাৰ প্ৰায় মানুহ সন্তান;
নহবা গৰুৰ দৰে,   খুচিলে হে খোজ ধৰে,
 ৰণত বীৰেন্দ্ৰ বুলি হোৱাঁ খ্যাতিমান।