প্ৰকৃততে ভগৱৎ-প্ৰেম মানুহৰ আপদৰ শান্তি, মোহৰ বজ্ৰ,
মৰ্ত্ত্যৰ অমৃত, আন্ধাৰৰ আলো, ধৰ্ম্মৰ ধ্বজা। এই প্ৰেমত মুগ্ধ
হৈয়েই বৈদিক ঋষিয়ে সৰস্বতী-তীৰ গাম্ভীৰ্য্য পৰিপূৰিত অমৃতস্ৰাবী
স্তোত্ৰেৰে নিনাদিত কৰিছিল; এই প্ৰেম-বাৰিধিত স্নান কৰিয়েই
বুদ্ধ, যীচুখ্ৰীষ্ট, মহম্মদ, শ্ৰীশঙ্কৰদেৱ, শ্ৰীচৈতন্যদেৱ আদি মহাপুৰুষ-
সকলে নিজৰ ঐহিক স্বাৰ্থত জলাঞ্জলি দি ভ্ৰাতৃমানৱৰ মঙ্গল চিন্তাত
আত্মোৎসৰ্গ কৰিছিল।
ভগৱৎ-প্ৰেমিকৰ ওচৰত হিন্দু-মচলমান, বৌদ্ধ-খৃষ্টান আদিৰ পাৰ্থক্য নাই; ব্ৰাহ্মণ-চণ্ডাল, ৰজা-প্ৰজা, সভ্য-অসভ্য, সপক্ষ-বিপক্ষৰ বাছ-বিচাৰ নাই; সকলোতে মাথোন আত্মপ্ৰকাশৰ চেষ্টা। সেই দেখিয়েই ক্ৰুছত প্ৰাণ দিবৰ সময়তো যীচুৱে বিপক্ষদলৰ মঙ্গল-কামনা কৰিব পাৰিছিল, চৈতন্যই জগাই-মধাইক বুকত সাবটি লৈছিল।
আহাঁ বন্ধু, আহাঁ এবাৰ, অন্তৰৰ কপটতা, সঙ্কীৰ্ণতা, স্বাৰ্থপৰতা আদি মলিন প্ৰবৃত্তিবিলাক নিলগাই থৈ, সমস্ত মানৱাত্মাৰ ভিতৰত আত্মপ্ৰতিষ্ঠা কৰি, মহামানৱৰ মহৎ পন্থা অনুসৰণ কৰি, সকলো নীচভাব সেই চিন্ময় বিৰাট শক্তিৰ উদ্দেশ্যে বলি দি সেই মহান লক্ষ্যত উত্তীৰ্ণ হবলৈ অগ্ৰসৰ হওঁ; এবাৰ সকলো পাৰ্থক্য, সকলো ব্যৱধান আঁতৰ কৰি সমসুৰে জগৎ কঁপাই গাওঁ—“জয় জগদীশ হৰে।”
শ্ৰীদণ্ডিনাথ কলিতা।
