[ ৭৬ ]
ঠেঙ্গেৰে মঙ্গল চাবি, সেই মঙ্গলৰ মতে চলিবি; পাখিখনি মঙ্গলকৰ্ম্মত পিন্ধিবি, তোৰ ৰাজশক্তি বাঢ়িব; মূৰটোকে ডেউকা দুখনকে খাবি, তোৰ অশেষ বুদ্ধি হব, আরু তই চক্ৰবৰ্তী ৰজা আরু প্ৰধান বাহুবলী হবি।" সেই কাইচেংমুঙ্গকেই কাইৰাক ফাও বোলে। ইন্দ্ৰে চন্দ্ৰ * আরু সূৰ্য্যৰ † পুতেকক মন্ত্ৰী-স্বরূপে সহায় দি, নীতিনিবন্ধ শিকাই, অনেক পণ্ডিত আদি দেৱাংশ প্ৰজাৰ লগত তেওঁবিলাকক বিদায় দিলে।
সকলো জাতিৰে সৈতে, চোমদেওক মুৰত লৈ, খুনলুং আরু খুনলাই দুয়ো ভায়েক, হিন্দুমতৰ ৪৯০ শঁকৰ আঘোণত স্বৰ্গৰপৰা লোৰ শিকলিৰে নামি আহি এখন অৰাজক ঠাই পালে হি। তাকে আহোম মতে মুংৰিমুংৰাম বোলে। তাতেই পৃথিবীৰ লোকেৰে তেওঁবিলাকৰ পৰস্পৰ লগ হল। এনেতে খুনলুঙ্গে কাইচেংমুঙ্গৰ বতৰা ললে, কিন্তু কোনেও তাৰ কথা কব নোৱাৰিলে। তেতিয়া খুনলায়ে কলে বোলে তাক আনিবলৈ পাহৰা হল। ইয়াকে শুনি, খুনলুঙ্গে তাৰ গুণবৰ্ণনা কৰি মনত বহুত দুখ কৰিলে, আৰু খুনলাইক কলে যে, এতিয়াও তেওঁ গৈ তাক লৈ আহোক গৈ। কিন্তু তেনে জগৰীয়া হোৱাত, খুনলায়ে যাবৰ সাহ নকৰিলে। তেতিয়া লঙ্গো নামেৰে এটা পৃথিবীৰ মানুহে কলে যে আজ্ঞা পালে সিয়ে যাব পাৰে। খুনলুঙ্গে তাক যাবলৈ আজ্ঞা কৰিলে, আরু তাৰ প্ৰাৰ্থনামতে খেহ দেশখন তাক দিবলৈ স্বীকাৰ কৰিলে। লঙ্গো গৈ সকলো বৃত্তান্ত ইন্দ্ৰত জনালে। তেতিয়া ইন্দ্ৰে চাই জানিব পাৰিলে যে হেংদান আৰু ঢাক ইয়াকো
* খুন্তুন † খুন্বান্।
