[ ৭৪ ]
মধুৰ মাতেৰে গাওঁ গীত, সিও ভয় দিয়ে পৰাণত।
কতনােবিলাম অসুখীয়া জীৱ।
গছৰ ডালত পৰি থাকো, ছঁয়াটি মাথােন দেখোঁ।
সুখৰ দুখৰ ভাগী নাই কেওঁ।
কত দিন উঠিছে কণ্ঠৰ, দেৱভাষী ৰগৰ সুৰ;
শুনি হাঁহিবলৈ নােলাল এটিও।
এৰি যাম নির্জন কানন, তুষিম গৈ মানুহৰ মন।—
বন্দী হল পখী সােণালি সজাত।
ঠেও ধৰি কত গীত গালে, নানাবিধ ভঙ্গী আচৰিলে।
শলাগিলে তাক মানুহে হাঁহিত।
ইদিনত সিদিন মিলিল, একে ভাৱ কেনেবা লাগিল;
যাব গৈ খুজিলে মাৰি পাখি-ছাটি।
কোনে আহি হাতটি বুলায়, ধীৰে ধীৰে সুহুৰি বজায় ।
আরু নেমানিলে সান্ত্বনাপখীটি!
————
আহােম ৰাজত্বৰ আদি-বিবৰণ।
ইন্দ্ৰে সৰস্বতীক আশ্ৰয় কৰি মনত কৰিলে, পৃথিবীত চন্দ্র সূৰ্য্যবংশৰ অনেক ৰজা হৈ গৈছে, মই দেৱৰাজ, কিন্তু মােৰ বংশৰ ৰাজত্ব নাই ; এতেকে মােৰ সন্তানৰো পৃথিবীত ভােগ হওক।” এনে প্ৰস্তাৱ ঠিক কৰি তেওঁ বিশ্বকৰ্মাক, † ৰাজপূজাৰ এটি মূর্ত্তি সাজিবলৈ আজ্ঞা কৰিলে। বিশ্বকৰ্মাই চোমদেও ‡ নামেৰে এটি মুর্ত্তি কাটিলে। ইন্দ্ৰে বায়ুক § কটকী
• আহােমৰ মাতেৰে জাচিংফা। †লাউখে।
‡ প্রকৃত নাম সােমদেৱ হব পায়। § লুংচাইনেত ৷
