ৰাজসভাই ৰেগুলচৰ উপদেশকে সিদ্ধান্ত কৰিলে। কিন্তু তেওঁৰ আত্মােৎসর্গৰ বাবে, তেওঁবিলাকে মনত বৰ দুখ কৰিলে। তেওঁৰ ঘৈণীয়েকে বিলাপ কৰিলে, আরু কলে যে, তেওঁবিলাকে তেওঁক ধৰি ৰাখিব; কিন্তু সকলো চেষ্টা মিছা হল ; কামৰ ভিতৰত তেওঁবিলাকে কেৱল বাৰে বাৰে তেওঁক থাকিবলৈ অনুমতি কৰিব পাৰিছিল; কিন্তু তেওঁৰ কথা লুটিয়াবলৈ একোৱে তেওঁক বুজাব নােৱাৰিলে, আরু তেওঁ যি মৰণ আৰু ফাটেকৰ লােৱা পাম বুলি জানি থৈছিল, তাকে পাবলৈ ইমান ধৈর্য্যেৰে ফিৰি গল, যেন তেওঁ নিজৰ ঘৰলৈ হে উলটি গৈছিল।
————
দ্রৌপদীৰ সয়ম্বৰ ।*
পাণ্ডৱে একচক্রা নগৰ এৰি, আন এখন নগৰলৈ যাত্রা কৰিলে। তেওঁবিলাকে তালৈ আহি দেখিলে যে, প্রত্যেক মানুহেই, পঞ্চাল দেশৰ ৰজাৰ জীয়ৰী দ্রৌপদীৰ সয়ম্বৰৰ বিষয়ে নানা কথাৰ তােলপাৰ কৰিছে। সয়ম্বৰ হবলৈ অলপ দিন মাথােন বাকি আছে। সকলোৰ মুখত শুনি, এই জনা কুমাৰী সংসাৰৰ সকলােতকৈ শুৱনী, আরু ইমান জেউতীয়া আরু লীলাচতুৰ, যেন তেওঁ এই মাত্র দেৱ-নগৰৰপৰা নামি আহিছে; আরু পৃথিবীৰ চাৰিও কোণৰ সকলো ৰজা আহি সয়ম্বৰত উপস্থিত হব, আরু এনেটী সুন্দৰী ছােৱালীক পত্নীরূপে
* হইলৰ চাহাবৰ ভাৰতবৰ্ষৰ ইতিহাসৰপৰা ভাঙ্গনি ৷
