এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
[ ১৮ ]
তেনেকুৱা প্ৰণতজনৰপৰা মণি লোৱা অনুচিত হলেও, কৃষ্ণে তাক আত্মশুদ্ধিৰ নিমিত্তে ললে, আরু জাম্বৱতীৰে সৈতে দ্বাৰকালৈ আহিল।
কৃষ্ণৰ অহাত, দ্বাৰকাবাসীৰ অতুল আনন্দ হল। তেওঁক দেখা মাত্ৰকে, বুঢ়া মানুহো যেন ডেকা হল। বসুদেৱ, আন যাদৱবিলাক আৰু তিৰোতাবিলাকে তেওঁবিলাকৰ ভাগ্যৰ প্ৰশংসা কৰি, কৃষ্ণক আদৰ-সমাদৰ কৰিলে।
কৃষ্ণে সকলো যাদৱবিলাকৰ আগত, যেনে যেনে ঘটনা হৈছিল, সেইবিলাকৰ আনুপূৰ্ব্বিক বৰ্ণনা কৰিলে। তেও সত্ৰাজিতক স্যমন্তক দি মিছা কলঙ্কৰপৰা মুক্তি পালে, আরু জাম্বৱতীক অন্তঃপুৰলৈ নিলে।
———
পবিত্ৰ ঘামেৰে শৰীৰ তিয়াই,
বনুৱা উভতি আহি ঘৰ পায়;-
শান্তি লভে তেও কোলাত তোমাৰ,
পাহৰি সকলো দুখ বা বেজাৰ।
ভাবুকৰ মন বিচেষ্টা, অথিৰ;
একোতে নেপায় ভাবনাৰ তীৰ;
নিচুকুৱাঁ আহি তুমি সিজনক,
চকু ঢাকি যেনে মাতৃৱে পুত্ৰক।
