সত্ৰাজিতে কণ্ঠত সেই নিকা মহামণি পিন্ধি, সূৰ্য্যৰ দৰে ৰশ্মিৰে দিগ্-দিগন্ত পোহৰ কৰি দ্বাৰকাত সোমাল।
দ্বাৰকাৰ মানুহবিলাকে তেওঁক অহা দেখি, শ্ৰীকৃষ্ণক প্ৰণিপাত কৰি কলে, “হে প্ৰভু! আপোনাক চাবলৈ নিশ্চয় সূৰ্য্য আহিছে। এনে কোৱাত ভগৱন্তে হাঁহি কলে, এওঁ সূৰ্য্য নহয়, সত্ৰাজিত; সূৰ্য্যে দিয়া স্যমন্তক মহামণি পিন্ধি ইয়ালৈ আহিছে। তেওঁক নিঃশঙ্ক হৈ চোৱাঁ। ইয়াকে শুনি সকলো গল।
সত্ৰাজিতে স্যমন্তক মহামণি নিজৰ ঘৰত থৈ দিলে। সেই মণিয়ে প্ৰতিদিনে আঁঠ ভাৰ* সোণস্ৰাৱ কৰে। তাৰ প্ৰভাৱত অনাবৃষ্টি, হিংসুক জন্তু, চোৰ, আকাল আদিৰ ভয় নেথাকে।
সেই মণি উগ্ৰসেন ৰজাৰ যোগ্য ভাবি,কৃষ্ণে তাক লবৰ লোভ কৰিলে। কিন্তু জ্ঞাতিবিৰোধৰ ভয় কৰি, লব পাৰিও নললে।
সত্ৰাজিতেও, কৃষ্ণে স্যমন্তকৰ লোভ কৰিব বুলি জানি, তাক প্ৰসেনক দিলে। যদি শুচিভাৱে সেই মণি পিন্ধা যায়, তেনেহলে সি সোণস্ৰাৱ কৰে, আরু অনেক গুণ-উৎপাদন কৰে, নহলে যি তাক পিন্ধিব, তাকে বধ কৰিব। প্ৰসেনে মৃগয়াৰ নিমিত্তে, ঘোড়াত উঠি, কণ্ঠত স্যমন্তক মণিৰে অৰণ্যলৈ গল। তাত সিংহৰ দ্বাৰা তেওঁৰ বধ হ'ল। সিংহে, ঘোড়াকে তেওঁকে মাৰি পৰিষ্কাৰ মণিৰ মুখত লৈ যাবৰ উদ্যোগ কৰিলে, এনেতে ভালুকৰ ৰজা জাম্ববানে তাক দেখিলে, আরু বধিলে।
* ভাৰৰ জোখ: ৫গুঞ্জ=১মাষ; ১৬ মাষ=১ কৰ্ষ, ৪ কৰ্ষ=১পল; ১০০ পল=১তুলা; ২০ তুলা= ১ভাৰ।
