তোমালোকে, ই মিছা দোষাৰোপ। মই দণ্ডবিধি আইনৰ সাহায্য লব পাৰোঁ।
ৰাজখোৱা — নিশ্চয় পাৰে, যদি হে কথাটো মিছা।
গকুল — ৰাজখোৱা, তুমিও মোক অপমান কৰিছা। মোৰ কথাৰ ওপৰতো আকৌ সন্দেহ! দস্তুৰমতে মান-হানিৰ মোকৰ্দ্দমা চলে।
সৰ্ব্বানন্দই এনেতে মাত লগালে, — “কিন্তু কথাটো কি শৰ্ম্মাই ভাঙি নকলে আমি একো ৰায় দিব নোৱাৰোঁ।
তপেশ্বৰ — ঠিক কথা, শৰ্ম্মাই ভাঙি ক’ব লাগে, নহলে তেওঁ দোষ সাব্যস্ত হ’ব। কি কয় কাকতী? আপুনি দেখোন একো নকয়, কিনো ভাবিছে?
কৃষ্ণ — এটা কথা তোমালোকে গম পোৱা নাই। এই মানুহ, গৰু, চৰাই পহু, পোক-পৰুৱা, আৰু অইন প্ৰাণীবোৰ কেনেকৈ হ’ল ক’ব পাৰা জানো?
ৰাজখোৱা — প্ৰটোপ্লেজমৰ পৰা ক্ৰমোন্নতি হৈ হৈছে।
কৃষ্ণ —সেইটোৱেই তোমালোকৰ ভুল। মই ভাবি-চিন্তি চাই নিৰ্ভুলকৈ জানিছোঁ, সেই আটাইবোৰ পোনেই গছত লাগিছিল। এতিয়া, যি গছত সুন্দৰীসকল লাগিছিল, তেনে গছ এজোপা বিচাৰি পালেই সকলো ঠিক হৈ যাব।
সৰ্ব্বা — কিন্তু পোৱা যাব ক’ত?
কৃষ্ণ — তাকেইতো ভাবিছোঁ।
তপেশ্বৰ — ভাবিলেইতো পোৱা নাযায়। যেতিয়া পোৱা যাব, তেতিয়া যি হয় কৰিম। সম্প্ৰতি শৰ্ম্মাৰ কথাৰ বিচাৰ হওক।
গদা — মই নকলেও কথাটো আপোনালোকে জানে। বাৰু উকীল যে সদায় আমাৰ লগ এৰি গুচি যায়, সোধকচোন কলৈ যায়।
গকুল — কি সুধিব! মোৰ “প্ৰাইভেট টিউশ্যন” আছে।
