সপ্তম অধ্যায়
ৰম্ভাৱতী
অলপ পৰ নীৰৱ হৈ থকাৰ পিচত দীনবন্ধুৱে কলে, — “পিচে অহাৰ সকাম?”
যুৱতী — মই এটা বিশেষ প্ৰয়োজনত আপোনাৰ ওচৰলৈ আহিছোঁ।
দীন — অৱশ্যে। পিচে প্ৰয়োজনটো কি ভাঙি কলেই হয়।
যুৱতী — নিশ্চয় ক’ম; কবলৈকে আহিছোঁ। আপুনি বোধ কৰোঁ মোক চিনি পাইছে।
দীন — ক’তা! আপোনাক দেখোন আগে-পিচে দেখা মোৰ মনত নপৰে।
যুৱতী — আপোনাৰ মনত নপৰিব পাৰে; কিন্তু আগে-পিচে দেখিছিল।
দীন — হ’ব পাৰে; কিন্তু এতিয়া হলে সমূলি মনত পৰা নাই।
যুৱতী — কিয়, তাহানিখন আপুনি ককাইদেউৰ সৈতে একেলগে স্কুলত পঢ়িছিল নহয়। তেতিয়া এদিন আমাৰ ঘৰলৈ গৈছিল, মই তামোল আনি দিছিলোঁ, আপুনি মোক মৰম কৰিছিল।
দীন — আপোনাৰ ককাইদেৱক কোন?
যুৱতী — লক্ষ্মীকান্ত দাস।
দীন — অ’ এতিয়া বুজিছোঁ — “তুমি ৰম্ভা। মই দেখোঁতে তুমি একেবাৰেই সৰু আছিলা। তাৰ উপৰি তোমাৰ সাজ-পাৰৰ এনে সলনি ঘটিছে যে অলপ দিনৰ আগতে দেখা হলেও কি জানি চিনি নাপালোঁহেঁতেন। পিচে হঠাৎ আহিলা যে?
