অৱস্থাটোও দেখিছে নহয়। মোৰ নিচিনা দুখীয়া মানুহৰ বিয়া নোহোৱাই ভাল।
মোমাই — হেৰ, মনে মনে থাক, মোৰ ওচৰত বলিয়ালি নকৰিবি। তোৰ অৱস্থা বেয়া বুলি তই বিয়া কৰাব নোৱাৰ, পিচে তোতকৈ হীন অৱস্থাৰ মানুহকো তিনি-চাৰি জনীলৈকে বিয়া কৰোৱা দেখিছোঁ।
দীন — সেইবিলাক মানুহৰ জীৱন কেনে আহুকলীয়া-তালৈ এবাৰ চকু দিলে মোৰ কথা বুজিব।
মোমাই — সেইবিলাকৰ জীৱন আহুকলীয়া আৰু তোৰটোহে বৰ সুখৰ। অন্ততঃ সিহঁতে ঘৰলৈ আহি মেলা দুৱাৰখন পায়, তোৰ সিওঁ নাই। মই দেখাত তই পঢ়ি-শুনি পণ্ডিত হ’ব পাৰ, কিন্তু কেনেকৈ চলিলে সংসাৰত মানুহ বোলাই খাব পাৰি, দহ জনৰ মান-সৎকাৰ পাব পাৰি, তাৰ বুজ আজিলৈকে নহ’ল।
দীন — মানুহে নিজৰ অৱস্থা চাই সকলো ব্যৱস্থা কৰিব লাগে। ময়ো মোৰ অৱস্থা যেনেকুৱা তেনেকৈয়ে চলিব লাগিব।
মোমাই — সেইটো তোৰ বুদ্ধিৰ দোষ। সিবেলি কমিছনাৰ চাহাবে নিজে তোক ছব-ডেপুটিৰ কামটো যাচি দিলে, তই নালাগে বুলি এৰিলি। মই তোক কিমান বুজালোঁ, তই মোৰ বুঢ়াৰ কথা দলিয়াই পেলাই খেতি কৰিবলৈ ওলালি। ছব্ডেপুটিৰ কামত কিমান লাভ সৌ আনন্দলৈ নাচাৱ কিয়। দুদিনতে কেনেকৈ ঘৰে-দুৱাৰে জিলিকাই পেলালে। দৰমহা তো আছেই, তাৰ উপৰি ভাৰ-ভেঁটীত দৰমহাৰ তিনি গুণ পায়৷ একঠা মাটিৰ গোলমাল লাগক মুঠেই, নাই নাই বুলি তেও ভাৰ এখন খাবই। এনেটো কাম লোকে খুজিও নাপায়; তই যাচি দিওঁতেও এৰি দিয়াটো চাচোন কিমান ডাঙৰ ভুল ৷
দীন — তেনেকুৱা মানুহ যিমানেই জিলিকক, সিহঁত পশুৰ তুল্য আৰু
