প্ৰকৃত সাধু
চাফচিকণ; কিন্তু অন্তৰ চল-চক্ৰান্ত, আৰু পাপ-ব্যাভিচাৰৰ চিন্তাৰে মলিন।”
ৰাতিপুৱা ন-মান বজাত গাড়ীখন বালিকা-স্কুলৰ শিক্ষয়িত্ৰীৰ ঘৰৰ মুখত ৰ’ল। যুৱতী আৰু লৰাটো গাড়ীৰ ভিতৰৰ পৰা ওলাল। দিনৰ পোহৰত স্পষ্টকৈ দেখা গল, যুৱতী প্ৰভাৱতীৰ বাহিৰে আন কোনো নহয়। লৰাটো তেওঁৰ ভায়েক। দুয়ো পূজাৰ বন্ধত ঘৰলৈ গৈছিল।
গাড়ীৰ পৰা নামি প্ৰভাৱতীয়ে নিৰ্দিষ্ট বন্দৱস্ত মতে গাড়োৱানক তাৰ প্ৰাপ্যখিনি দিলে। তাৰ পিচত নিজ হাতে বোৱা গুণাৰ ফুল দিয়া খনীয়া কাপোৰ এখন দি ক'লে,—“তুমি মোৰ যি উপকাৰ কৰিলা তাৰ জোখায় পুৰস্কাৰ দিবলৈ মোৰ শক্তি নাই। তথাপি কৃতজ্ঞতাৰ চিন-স্বৰূপে এই কাপোৰডোখৰ দিলোঁ। ইয়াকে যেন বহুত বুলি লোৱা।”
গাড়ো—বন্দৱস্ত মতে টকা পালোঁ যেতিয়া মই একো কবলৈ নাই, আৰু মই যি কৰিছিলোঁ তাক মই কৰিবলৈ বাধ্য। কিয়নো আপোনাক ঈয়াত থৈ যাম বুলি যি বন্দৱস্ত কৰিছিলো, সেইমতে কাম নকৰা হলে ঈশ্বৰে মোক দণ্ডিলেহেঁতেন। তথাপি দুখীয়াক দয়া কৰি যে কাপোৰ- ডোখৰ দিছে, সেইটো আপোনাৰ অনুগ্ৰহ। মই ইয়াক আনন্দেৰে ললোঁ। ইয়েই মোক কালিৰ ঘটনাটো সেঁৱৰাই থাকিব, আৰু এনে কামত জীৱন দিবলৈ বল দিব।
তাৰ পিচত টকা আৰু কাপোৰ লৈ প্ৰভাৱতীক সেৱা জনাই লৰাটোকো মাত লগাই গাড়োৱানে বিদায় ল'লে। প্ৰভাৱতীয়ে অলপ পৰ নীৰৱে চাই থাকি ক'লে,—“শিক্ষিত নামধাৰী নগৰীয়া মানুহৰ অন্তঃকৰণ যদি এই নিৰক্ষৰ গাড়োৱানটোৰ সমান উচ্চ হ’লহেঁতেন।”
⸻
-১৬১-
১১
