সত্যাদি লোকত থাকি যিবা লোকচয়।
নিজ ধৰ্ম্মে থাকিয়া মুকুতি নপাৱয়॥ ২০২॥
তেসম্বো কলিত আসি কীৰ্ত্তন মাত্ৰকে।
সংসাৰ তাৰিয়া যায় বৈকুণ্ঠ লোককে॥
কলি দোষ-সাগৰত মহাগুণ আছে।
নামৰ কীৰ্ত্তনে চতুৰ্ব্বৰ্গ পাৱে পাছে॥ ২০৩॥
সত্যাদি যুগত যত আছয় সাধন।
তাকে সাধ্য কৰি দেই নামৰ কীৰ্ত্তন॥
এতেকে কলিত কৃষ্ণ নামৰ কীৰ্ত্তন।
ভকতি নিস্তাৰ সাধ্য সেহিসে সাধন॥ ২০৪॥
যেই সেই মতে সদা কীৰ্ত্তন কৰিলে।
পাপ ছাৰি মুকুতিক পাৱে অবিকলে॥
শ্ৰদ্ধাভাৱে যাবাসবে কীৰ্ত্তন কৰয়।
কি কহিবোঁ সি সি জন কৃতাৰ্থ হোৱয়॥ ২০৫॥
সদ৷ নাম পৰায়ণ যি সব কলিত।
মহা ভাগৱত তাকে বুলিয় নিশ্চিত॥
এতেকে সে সৰ্ব্বভাৱে তুমি মুনিবৰ।
শ্ৰীকৃষ্ণৰ কীৰ্ত্তন কৰিয়ো নিৰন্তৰ॥ ২০৬॥
অতি শ্ৰদ্ধা ভাৱে চিত্ত কৰি সাৱধানে।
এহি মোৰ মহাফল বুলিয়া যতনে॥
কি কহিবোঁ নামৰ মহিমা মুনিবৰ।
এহি বুলি মৌন ভৈলা দায়ালু শঙ্কৰ॥ ২০৭॥
সাত্বত তন্ত্ৰৰ ইটো পঞ্চম পটল।
শুনা সভাসদ সবে তেজিয়া বিকল॥
⸻
