গাভৰু মাকৰ পিয়াহ মুখত লৈ একান্তমনে চুহিছে কেঁচুৱাটোৱে। মানুহজনীৰ সৰ্বশৰীৰৰ পৰা ঘাম আৰু ময়লাৰ মিশ্ৰিত গোন্ধ এটা ওলাইছে। অবাক হৈ মই চাই ৰ’লো নিষিদ্ধ গলিৰ এজনী সস্তীয়া মানুহৰ শৰীৰী সম্ভাৰ। তাই যেন সামান্য টোপনিয়াইছে। খহটা ক’লা ছালৰ মানুহজনীৰ শৰীৰটো আটিল। ক্ষুধা আৰু দাৰিদ্ৰই তাইৰ শৰীৰক এতিয়াও নিঃস্ব কৰি তোলা নাই। কেঁচুৱাটোক গাখীৰ খুৱাওতে ব্লাউজৰ ফাকেৰে উন্মুক্ত হৈ থকা তাইৰ বুকুখন স্পষ্টকৈ মোৰ চকুত পৰিল। অস্বাভাৱিকভাৱে ভৰুণ। ৰঙা-ক’লা কিছুমান সাঁচ স্পষ্টকৈ জিলিকি আছে। বোধহয় দাঁতৰ। মই জিকাৰ খাই উঠিলো।
মই এটা স্নেপ ল’ব বিচাৰিলো। ‘জীৱন আৰু দৰিদ্ৰতা’ শীৰ্ষক এখন আলোকচিত্ৰ প্ৰদৰ্শণীৰ বাবে প্ৰস্তুত হৈছো মই। মানুহজনীৰ চকু-মুখ-চুলি,বহাৰ ভংগী আদিত ব্যাপ্ত হৈ আছে দৰিদ্ৰতাৰ চিৰন্তন ছবি এখন। দুচকুৰ নৈৰ্ব্যক্তিকতা আৰু কোলাৰ কেঁচুৱাটোৱে ছবিখন অধিক মৰ্মস্পৰ্শী কৰি তুলিছিল।বহুতবুজোৱাৰ পাছত এশ টকাৰ বিনিময়ত সেই অৱস্থাতে স্নেপ এটা ল’বলৈ দিবলৈ তাই মান্তি হ’ল।
অনিৰ্বাণৰ কথা পতা শেষ হৈছিল। আৰু অধিক তথ্য আৰু আলোকচিত্ৰৰ বাবে আমি ঘৰটোৰ পৰা ওলাব খুজিলো। তেতিয়া সন্ধ্যা চাৰে সাত বাজিছিল। আমি বহাৰ পৰা উঠিব ধৰোতেই পলিথিনৰ চালিখনৰ ওপৰত লাঠী এডালেৰে টুকুৰিয়াই কৰ্কশ কণ্ঠেৰে মাতিলে কোনোবাই— ‘ৰাবিয়া, ৰাবিয়া—’
মোৰ সমুখত কেচুৱাক পিয়াহ খুৱাই থকা মানুহজনী সচকিত হৈ উঠিল। কেঁচুৱাটোৰ মুখৰ পৰা পিয়াহটো আজুৰি আনি শাৰীখন গাত মেৰিয়াই তাই খৰধৰকৈ ওলাই গ’ল।বস্তাত-পৰি ৰোৱা কেঁচুৱাটোৱে ঢেঁটু ফালি চিঞৰিছিল। ..... মোৰ সমুখত এয়া এক নিষ্পাপ মানৱ সন্তান। কিন্তু, ক্ৰন্দনৰত শিশুটো বুকুত সাবটি নিচুকাবলৈ মই সাহস কৰিব নোৱাৰিলো। কেঁচুৱাটোৰ হাত- ভৰিত দগ-দগীয়া ঘা। তেঁজ-পূঁজ ওলাই আছে। নাকৰ শেঙুন বৈ আহিছে ডিঙিলৈকে। ঘৃণাৰ অনুভূতিয়ে মোৰ মমতাক গাপ দি ৰাখিলে আৰু লগে লগে মই নিজকে ধিক্কাৰ দিবলৈ আৰম্ভ কৰিলো। আৰু মোক লজ্জিত কৰি সংকোচহীনভাৱে অনিৰ্বাণে কেঁচুৱাটো দাঙি ল’লে৷ দুহাতেৰে জোকাৰি জোকাৰি সি কেঁচুৱাটোক নচুৱাবলৈ ধৰিলে। সঁচাকৈয়ে অলপ সময়ৰ পাছত কেঁচুৱাটোৰ কান্দোন বন্ধ হৈ গ’ল।
বাহিৰত কাৰোবাৰ সৈতে তৰ্ক কৰিছিল ৰাবিয়াই। আমি এতিয়াহে শুনিবলৈ পালো। কৰ্কশ
কোনো পুৰুষ কণ্ঠই হুংকাৰ দিছিল—‘ছালী ৰেণ্ডী, এতিয়া নগ’লে হ’ব! টানি লৈ যাম (অশ্লীল)।
এডভান্স ল’বি, আৰু পাছত......!’
‘না–না—আজ চাৰ দে আমাকে।বাচ্ছাটোৰ বেমাৰ আছে।’ কান্দো কান্দো মাতেৰে অনুনয় কৰিলে ৰাবিয়াই।
মই ওলাই যাব খুজিছিলো। অনিৰ্বাণে মোক টানিবহুৱাই দিলে।
‘ছালীব’ল — নহলে কাইলৈ ঘৰ এৰিব লাগিব (অশ্লীল)। শিয়াল-কুকুৰে তোৰ বাচ্ছা টানি খাব’।
ৰাবিয়াৰ উচুপনিবুটজোতাৰ শব্দৰ লগত লাহে লাহে দূৰলৈ আঁতৰি গ’ল। ৰাবিয়াৰ দেউতাকলৈ চালো—পৰম তৃপ্তিৰে অনিবাৰ্ণৰ পৰা খুজি লোৱা চিগাৰেট হুপিছে। বৃদ্ধৰ পৰা জানিলোঁ—
সেইজন পুলিচ। বহুকেইজন পুলিচে এনেদৰে বস্তিৰ মাইকী মানুহক কেতিয়াবা ৰাতি লৈ যায়।
