এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
( ৭ )
ৰাতি বহুতলৈ বয়সীয়া লোকবিলাকে গোপালৰ লগত থাকি তেওঁক
নানা বুজনি দিলে। কেইজন মান লোক গোপালৰ ঘৰতে থাকিল।
ৰাতি পুৱাবলৈ কিছু পৰ থাকোতেই গোপাল মনে মনে গৈ নদীৰ ঘাট
পালে। নদীৰ পাৰত অলপ বহোঁতেই পূবে বগা ডাঁৰ দিলে—চাৰিও-
ফালে পোহৰ হৈ আহিল। গোপালে পূবলৈ মুখ কৰি নদীত নামি
গল, পানী ক্ৰমে ককাল ভিজি ওপৰ উঠিল; এনেতে দূৰৰপৰা আহা
এটা গীত ৰিণিকি ৰিণিকি তেওঁৰ কাণত বাজিবলৈ ধৰিলে; তেওঁ তাতেই
ৰৈ কাণ পাতে যে, আকৌ পূৰ্ব্বৰ গীতটিকেই তেওঁ শুনিছে। গোপাল
তৰত উঠিল আৰু গীতটিৰ উদ্দেশ্যে বেগা বেগিকৈ খোজ ললে। কিছুদূৰ
যাওঁতে আকৌ তলৰ গীতটি তেওঁৰ কাণ পৰিলঃ—
“মায়াৰ নিগ্ৰহে মই
পৰম আতুৰ ভৈলোঁ
প্ৰাণ যদুপতি জীবন যদুপতি।
অনাথৰ নাথ হৰি
তুমি কৃপাময় বিনে
মোৰ আৰ নাহি অন্য গতি।৷’’
৫৫
