পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/৫১

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
৪১
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

আৰ যত কৰ্ম্ম মানে কৰি পৰিহাৰ।
কেৱল কৃষ্ণৰ সেৱা তৰাৱে সংসাৰ॥ ১০৯
হৰিক বিশ্বাস কৰি মনক অৰ্পয়।
ব্যৱসায়াত্মিকা বুদ্ধি ইহাকে বোলয়॥
ভক্তিৰ যিখানি গূঢ় মাধৱে বোলন্ত।
দ্বিতীয়তে কহিলা অষ্টাদশে কহিবন্ত॥ ১১০
যে গুলা সকাম কৰ্ম্ম নিন্দিত অধম।
মিছা কৰ্ম্ম কৰি মৰে বৃথা পাৱে শ্ৰম॥
সকামীৰ দ্ৰব্য মন্ত্ৰে ছিদ্ৰ ভৈলা যাৰ।
কৰ্ম্ম নষ্ট ফল ভ্ৰষ্ট দুখ মাত্ৰ সাৰ॥ ১১১
পুৰুষত পুৰুষে সঙ্গমে কিছু নাই।
ৰতিসুখ পুত্ৰ নোহে দুখ মাত্ৰ পায়॥
যিজনে ঈশ্বৰ পদ লৱে নিষ্ট কৰি।
বৈকুণ্ঠে চলয় বিঘ্নি মাথে দিয়া ভৰি॥ ১১২
যদি বোলা সবে কেনে নভজে তোমাক।
পণ্ডিতে ভজয় দেখো নানা দেৱতাক॥
কৃষ্ণে বোলে তাৰ অভিপ্ৰায় কহো মূল।
বেদবাক্য শুনি মাত্ৰ হোৱয় বাতুল॥ ১১৩
বেদ লৈয়া বাদ কৰে অৰ্থক নজানে।
স্বৰ্গক কেৱল পুৰুষাৰ্থ কৰি মানে॥
হোৱয় পণ্ডিত নিজে অৰ্থক নচাই।
যেন পদ্মোদৰু এৰি ক্ষাৰোদক* খায়॥ * ১১৪ খাৰণি॥