সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৪৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২৩৪
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ৰাত্ৰি দিনে তমো গুণে হিংসা কৰ্ম্ম কৰে।
যেন এক কাণা অন্ধকূপে পৰি মৰে ॥১০৩৩
মহাজনে উপদেশ দেয় পাকে জাকে।
কৰ্ণে নুশুনয় আৰো মন বোলে তাকে॥
তিনিগুণ কাৰ্য্যৰ কহিলো ভাৱে ভাৱে।
এবে শুনা যেনমতে গুণ সাম্য কৱে ॥১০৩৪
ৰজো তমো গুণক হে দুইকো কৰি নাশ।
তেবে সত্ত্ব গুণ আসি হোৱন্ত প্ৰকাশ॥
যেৱে সত্ত্ব তমো গুণ কৰি পৰিহাৰ।
তেবে আসি ৰজো গুণ ব্যক্ত হোৱে তাৰ ॥১০৩৫
যি বেলাত সত্ত্বে ৰজো গুণক আবৰে।
তেবে তমো গুণ আসিবেক কেন কৰে।
কৃষ্ণে বোলে শৰীৰৰ নৱগোটা দ্বাৰ।
দ্বাৰত চিনয় তাৰ গুণৰ প্ৰকাৰ॥১০৩৬
হস্ত পদ লিঙ্গ গুহ্য বাক্য কৰ্ণ ঘ্ৰাণ।
চক্ষুসে ইন্দ্ৰিয় এহি দ্বাৰ নৱখান॥
তিনি গুণ কাৰ্য্যক যাহাৰ যেন লক্ষি।
যেন গুণ যেন কম্ম শুনা কহো সধি॥১৩৭
কৰ্ণে শুনে হৰিকথা মুখে নাম স্মৰে।
দুইখান হস্তে ঈশ্বৰৰ কৰ্ম্ম কৰে॥
মনে চৰণক চিন্তে নজানয় আন।
চক্ষু পৰস্ত্ৰীক দেখি কৰে মাতৃজ্ঞান॥১৩৩৮