সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২৩৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
২২৪
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ব্ৰহ্মৰূপে স্ৰজে বিষ্ণুৰূপ ধৰি পালে।
ৰুদ্ৰৰূপে সংহাৰ কৰা অন্তকালে॥
চন্দ্ৰ সূৰ্য্য বহ্নি তাৰা বিদ্যুত আকাশ।
যাহাৰ জ্যোতিৰ বলে কৰয় প্ৰকাশ ॥৯৮৩
জ্ঞানৰ যে গম্য নজানয় একোমতে।
অন্তৰ্য্যামী ৰূপে আছে সবাৰে হৃদিতে॥
মোহোত ভকতি যিটো এহি ভাৱে।
মোহোৰ স্বৰূপ হৈয়া মহাপদ পাৱে ॥৯৮৪
ক্ষেত্ৰ ক্ষেত্ৰজ্ঞৰ যে প্ৰপঞ্চ যত যত।
সংক্ষেপে তোমাত মই কহিলো সমস্ত॥
ইদানিক কহো তাৰ যিমত বিকাষ।
পুৰুষৰ প্ৰভাৱ লক্ষণ শুনা তাৰ ॥৯৮৫
কৃষ্ণে বোলে আৰ ভেদ শুনিয়ো অৰ্জ্জুন।
প্ৰকৃতি পুৰুষ যে অনাদি দুয়োজন॥
অনাদি ঈশ্বৰ সদা পূৰ্ণ ব্ৰহ্মময়।
তাহাৰ শকতি মাত্ৰ অনাদি বোলয়॥৯৮৬
বিষয়ক পায়া ইন্দ্ৰি হোৱয় বিকাৰ।
গুণৰ ইচ্ছায়ে সুখ দুখ হোৱে তাৰ।
জন্ম মৃত্যু হৈয়া কৰে ধাতায়ত গতি।
সবাৰো কাৰণ পুনু জানিবা প্ৰকৃতি ॥৯৮৭
যদ্যপি স্বৰূপে হোৱে অচেতন মায়া।
তথাপি চৈতন্য হোৱে পুৰুষক পায়া॥