পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/২২৮

২১৮

শ্রীমদ্ভগৱদগীতা

দেহে ক্ষেত্ৰ জীৱকে ক্ষেত্রজ্ঞ বুলি জানে।
জীৱ শৰীৰক যিটো ভিন্ন কৰি মানে॥
তাৰ নাম দেহাত্মা বিবেক তত্ত্বজ্ঞান।
মােহােৰ সন্মত ইহা সংসাৰ তৰণ ॥৯৫০
দেহগােটে ইটো যে চৌবিশ তত্ত্ব মিলি।
ইহাঙ্ক জানিলে লােক ক্ষেত্রবিদ বুলি॥
দেহে যায় জীৱ যদি ভৈলা উপগত।
তেবেসে চৈতন্য হােৱে মহাদাদি তত্ত্ব ॥৯৫১
তিনি গুণে থাকি কৰ্ম্মেন্দ্রিয় প্ৰৱৰ্ত্তয়।
মিছা অহঙ্কাৰে জীৱ তাতে বন্ধ হয়॥
জীৱ পৰমাত্মা বেদে একে নিৰূপয়।
তত্ত্বমসি বাক্যে জীৱ ঈশ্বৰক কয় ॥৯৫২
এহিমতে জীৱ বন্ধ কহিলো প্ৰকাৰ।
যেনমতে মুক্ত হয় কহে পুনৰ্ব্বাৰ॥
তাক কৰ্ম্ম বুলি যি কম্মত বন্ধ নােহে।
তাক বিদ্যা বুলি যিটো নিবৃত্তিক কহে ॥৯৫৩
শাস্ত্ৰক পঢ়িয়া জ্ঞান ভক্তি নাহি যাৰ।
পঢ়িয়া পণ্ডিত নোহে যেন শিল্পকাৰ ॥
পঢ়িলে বস্তুক জানি হােৱে শুদ্ধচিত্ত।
পঢ়িবাক লাগে শাস্ত্র জ্ঞানৰ নিমিত্ত ॥৯৫৪
বিষয়ক নিৰোধিলা ইন্দ্ৰি বুদ্ধি মন।
একান্ত বিশ্বাস কৰি ভজে নাৰায়ণ॥