সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১৮৪

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৭৪
শ্ৰীমদ্ভগৱদগীতা

সেহি গোট যশ যদি লোকে ভাল বোলে।
দুৰ্যশ তাহাৰ নাম মন্দ কৰ্ম্ম কৈলে॥
যতেক কহিলো মানে সবে মোৰ ভাৱ।
মোত বিনে আন নাহি জানিবা পাণ্ডৱ॥ ৭৫০
মোৰ নাভি কমলত ব্ৰহ্ম জন্ম হৈলা।
ব্ৰহ্মা হন্তে সপ্তঋষি মই উপজিলা॥
ব্ৰহ্মাৰ ভ্ৰূমধ্য হন্তে হৈলা সন্ধ্যাবেলা।
ঘোৰ ভয়ঙ্কৰ ৰূপে কাল উপজিলা॥৭৫১
কন্যা এক উপজিলা কটাক্ষৰ মাজে।
ৰতি ব্ৰহ্মা মোহ গৈলা বৰ পাইলা লাজে॥
মুখ হন্তে বাজ ভৈলা সপ্তঋষি পুনু।
বাহু হন্তে উপজিলা স্বায়ম্ভুৱ মনু।৭৫২
হৃদয়ত শতৰূপা কন্যা উপজিলা।
আদ্য মনু স্বায়ম্ভুৱে তাঙ্ক বিহা দিলা॥
দক্ষ আদি কৰিয়া সতেক প্ৰজাপতি।
ব্ৰহ্মতনু দ্বাৰে জানা মোহোৰ বিভূতি॥৭৫৩
এহিমতে যিটো মোৰ বিভুতিক জানে।
মোৰ কৃপা লভে মোক পাৱে সেহি জ্ঞানে॥
মই স্ৰজো পালো সংহাৰোহো যত লোক।
আক জানি সাধু লোকে ভজৈ মাত্ৰ মোক॥৭৫৪
মোতেসে অৰ্পিয়া প্ৰাণ মন বুদ্ধিচিত্ত।
মোহোৰ কথাক শুনি হোৱে আনন্দিত॥