এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৬৫
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্গীতা
যিজনে মোহোত পুনু নকৰে ভকতি।
হৃদিত থাকিয়া তাৰ দূৰ হওঁ আতি
কলিত ভকতি তাৰ কল দেয় ধন।
কালৰ প্ৰভাৱে তাৰ বাঢ়ি যায় মন॥৭০২
ধন ধান পুত্ৰ ভাৰ্য্যা বহুতৰ হয়।
মোৰ কটাক্ষতে একেক্ষণে হোৱে লয়॥
কলিও মোহাৰ দাস জানা কুন্তীসুত।
মোৰ ভক্ত বিনা নাহি তৰে কদাচিত॥৭০৩
নকৰি বিশ্বাস মোত নানা দেৱ পূজে।
গঙ্গাক এৰিয়া যেন কুপোদকে মজে॥
দানী মানী হৈয়া নিষ্ঠা সৎকুলে প্ৰসুত।
বেদজ্ঞ পণ্ডিত শ্ৰী যে ঐশ্বৰ্য্য যুগুত॥৭০৪
এহি মদগৰ্ব্বে থাকি কৰে অহঙ্কাৰ।
মোহোক নপাৱে সিয়ো ময়ো নোহো তাৰ॥
নানা কুতৰ্ক পঢ়ি বুদ্ধি কৰে হত।
ঈশ্বৰ বিমুখে সিটো দেখে নানা পথ॥৭০৫
সবে দেৱ পূজয় কাহাতো আস্থা নাই।
যেন ধন হৰুৱাই খোজে ঠাই ঠাই॥
যদিবা শব্দাৰ্থ লৈয়া শাস্ত্ৰদ্বাৰে জানে।
এৰিয়া নিবৃত্তি পথ প্ৰবৃত্তি বখানে॥৭০৬
দেখিয়োক আন দেৱ পূজিবাৰ বোধ।
শীঘ্ৰে তুষ্ট হোৱয় অল্পতে হোৱে ক্ৰোধ॥
