পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১৫২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১৪২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ভাৰ্য্যা পুত্ৰ সমন্বিতে দুখক মানয় হিত
 জ্ঞানত মোহে থাকি অন্ধ॥৬০৯
শাস্ত্ৰ উপদেশ পাই তথাপি বিশ্বাস নাই
 গুৰুমুখে নলৱয় সাৰ।
যদি দেখা দেখি কৰে যেন ভাটো ৰাম স্মৰে
 অন্তৰত শ্ৰদ্ধা নাহি তাৰ॥
তীৰ্থ যজ্ঞ তপস্যাৰ শ্ৰদ্ধাসে সবাৰো সাৰ
 শ্ৰদ্ধা বিনে কাৰ্য্য নষ্ট যত।
মোহোত নকৰে ৰতি এতে যায় অধোগতি
 জন্ম মৃত্যু হোৱৈ সংসাৰত॥৬১০
অব্যক্ত মই স্বৰূপত ব্যাপি আছো জগতত
 আদি অন্ত নাহি পূৰ্ব্বাপৰ।
কাৰ্য্যৰ কাৰণ যত মই যিনে নাহি আন
 মোত আছে যত চৰাচৰ॥
জগতৰ যত প্ৰাণী সকলো মেতেসে আছে
 মই নথাকোহো তাসম্বাতে।
সবাতে মইসে ৰহো তভো কাৰৰ সঙ্গ নোহো
 ইহাক জানিবা ভালমতে॥৬১১
যেৱে বোলা হেন সখি তোমাতে আছোহো আমি
 তুমি কেনে নাথাকা আমাত।
দেহ বস্ত্ৰ যেন দুই অন্যোন্যে সংযোগ হুই
 দুইতো দুই আছষ সাক্ষাত॥