সমললৈ যাওক

পৃষ্ঠা:শ্ৰীমদ্ভগৱত্‌‌‌‌গীতা বা কৃষ্ণগীতা.djvu/১১২

ৱিকিউৎসৰ পৰা
এই পৃষ্ঠাটোৰ বৈধকৰণ হৈছে
১০২
শ্ৰীমদ্ভগৱদ্‌গীতা

ৰজোগুণে টানি যদি মনক সঞ্চালে।
ধাৰণা অঙ্কুশে ৰাখিবেক যোগবলে॥ ৪০৩
আত্মাক লভিয়া মন ৰহিব নিশ্চলে।
ব্ৰহ্মস্পৰ্শে পাপ ভস্ম হৈবেক সকলে॥
এহিমতে আত্মা মন ভিন্ন নাহি তাৰ।
ব্ৰহ্মক চিন্তিয়া কৰিলন্ত সাক্ষাৎকাৰ॥ ৪০৪
সবাতে দেখয় মোক্ষ বুলিয়া ঈশ্বৰ।
মোত দেখে প্ৰাণী যত আছে চৰাচৰ।
সকলে ঈশ যাত পৰে নাহি আন।
এবি জানি যোগ দেখে সবাতো সমান॥ ৪০৫
মোক বুদ্ধি সকল প্ৰাণীত ভক্তি কৰে।
এহিমতে পাই মোক অনায়াসে তৰে॥
আপোনাৰ সুখ দুখ পৰতো দেখয়।
তাত পৰে সংসাৰত মোৰ প্ৰিয় নাই॥ ৪০৬
তাহাৰ অদৃশ্য মই নোহো কদাচিত।
সিয়ো সৰ্ব্বদায়ে মোক দেশয় হৃদিত॥
এনুৱা ভকতি জ্ঞানে কৰি কৰ্ম্ম ত্যাগ।
বিধি নিষেধৰ দোষে নপায় লাগ॥ ৪০৭
আগে যে জ্ঞানীৰ নিষ্ঠা কহিলো তোমাত।
তাতো কৰি মহাপ্ৰিয় এনুৱা ভকত॥
অৰ্জ্জুনে বোলন্ত শুনিয়োক ৰঘুপতি।
মনক জিনিতে পাৰে কাহাৰ শকতি॥ ৪০৮